De andere kant van prostitutie

Het was niet druk in de zaal. Zo’n 30 stoelen waren er slechts bezet, verspreid over de gehele ruimte. Mannen. Vrouwen. Sommigen alleen. Anderen samen.

Honderd meter verderop was dat wel anders. Duizenden mensen waren op weg naar de grootste tent op het Opwekkingsterein voor de zaterdagavonddienst. Vol verwachting. Druk pratend.

In onze tent was het stil. We wachtten gewoon maar op wat komen ging. Terwijl het zingen in de grote tent begon, startte in de kleine zaal waar ik in zat de documentaire. Nefarious – merchant of souls. Een documentaire over slavernij in de seksindustrie. Verschillende delen van de wereld waren bezocht. Het Oostblok, Thailand en Cambodja, Amsterdam en Amerika.

Ruim anderhalf uur lang werd een gedetailleerd beeld geschetst van het afschuwelijke leven dat prostituees in onze wereld hebben. Ontvoerd op straat of ‘gewoon’ misleid worden ze opgesloten in zogenaamde ‘breekhuizen’. Als ze genoeg gebroken zijn, komen de handelaren om ze mee te nemen naar hun werkplekken. Amsterdam bijvoorbeeld. De bordeelhouder in onze hoofdstad laat trots de ‘paniekknop’ zien die de vrouwen (of meisjes) kunnen indrukken als hun leven in gevaar dreigt te komen. Blind geworden door het werk dat hij doet, merkt hij niet hoe vreemd zijn eigen woorden klinken. Ook niet als hij uitlegt dat hij nieuwe vrouwen kan bestellen alsof het een nieuw paar schoenen is.

Nog pijnlijker wordt het als de reportage zich verplaatst naar Cambodja. Het land waar pedofielen speciaal naar toe komen, omdat hier alles mogelijk is. We horen een medewerker van IJM vertellen hoe hij en zijn team hadden geprobeerd om drie meisjes vrij te kopen uit eén van de vele bordelen. Er was alleen nog toestemming nodig van de moeders van deze meisjes, vertelde hij.

In de grote Opwekkingstent breekt ondertussen een enorm gejuich uit. Het geluid van de documentaire komt maar nauwelijks door het gejuich heen, als de IJM medewerker verder vertelt: ‘de moeders gaven geen toestemming, ook niet toen we aanboden hen financieel te compenseren voor het feit dat hun dochters geen geld meer in het laatje zouden brengen’. Met tranen in zijn ogen vertelt hij hoe ze de drie meisjes weer moesten teruggeven aan de bordeelhouder.  Het gejuich in de grote tent gaat nog steeds door, minutenlang. In onze tent kun je een speld horen vallen. Verschillende mensen huilen en ook mijn hart lijkt even stil te staan. Wat een onvoorstelbaar groot onrecht. Wat een leed. Wat een…contrast ook. Een kijkje in de afschuwelijke wereld van de seksindustrie, terwijl er even verderop een minutenlang aanhoudend gejuich te horen is.

Heer, wat gebeurt er in Uw wereld? Wij kunnen juichen voor U. Blij zijn in U. Met 50.000 andere christenen naar een conferentie gaan om U te loven en te aanbidden en te zingen en opgebouwd te worden. Maar in deze wereld waar U ons geplaatst heeft worden vrouwen en kinderen verkracht, misbruikt, verkocht en uitgebuit. Ook op dit moment, terwijl we zingen en juichen voor U. We weten het wel. Natuurlijk weten we het ergens wel. Maar we doen er niets aan. We laten het gebeuren. Omdat we denken dat wij niets kunnen doen. Of omdat we zijn gaan geloven in de leugens dat ‘ze er wel zelfvoor gekozen hebben om dit werk te doen’, of omdat we teveel bezig zijn met onze eigen dingen. Of misschien wel omdat we vaak de bewogenheid zo missen van Uw zoon, die omging met vrouwen zoals zij die op het scherm verschijnen.

Prostitutie is iets verschrikkelijks. Daarvan ben ik sinds de documentaire weer eens opnieuw doordrongen. Prostitutie is een goot onrecht. Niet alleen voor de partners van de mannen die prostituees bezoeken. Natuurlijk, het is afschuwelijk als dit in je huwelijk gebeurt. Het is verwoestend, ingrijpend, verschrikkelijk.
Maar het is ook verschrikkelijk voor al die vrouwen die dit werk doen. Die vaak zelf als kind misbruikt zijn, die soms 20 of 30 keer per dag seks moeten hebben, die zich waardeloos voelen en gebroken zijn.
Vandaag, in deze tent, gaat mijn hart naar hen uit. En bid ik in stilte: Heer, wat mag ik doen?

Anita