Porno-industrie richt zich op jonge kinderen

Wááát? Lees ik dit wel goed?

Ik ben me aan het verdiepen in het onderwerp ‘kinderen en seksverslaving’. Vertel je het je kinderen wel of niet als je een pornoverslaving hebt? Wat is de impact daarvan? En ook: Hoe bereid je je kinderen zelf zo goed mogelijk voor op de verleidingen van porno? Temidden van alle informatie die ik daarover heb verzameld, lees ik in één van de artikelen ineens de volgende zin:  Porno-industrie richt zich op kinderen.

Ik schrik ervan. Kan het eigenlijk nauwelijks geloven. We weten allemaal dat porno aantrekkingskracht heeft. Een grote, enorme aantrekkingskracht. En dat zorgt ervoor dat er miljarden omgaan in de porno-industrie. Tot nu toe had ik altijd bedacht dat die industrie zich met name richt op volwassenen. De categorie films die ze produceert heet immers niet voor niets ‘adult-movies’ of 18+. En ja, natuurlijk weet ik dat ook tieners naar porno kijken en dat jonge kinderen geconfronteerd worden met pornobeelden. Maar dat de porno-industrie zich doelbewust richt op echt jonge kinderen? Weloverwogen? Met de intentie dus om jonge kijkers te verleiden?

Ik geloof mijn ogen niet, maar lees verder in het artikel:

De porno-industrie weet, dat als ze ervoor zorgen dat kinderen op jonge leeftijd interesse hebben in porno, ze een levenslange klant hebben. Zoals de crack dealer zegt: ‘de eerste is gratis’. Onschuldige kinderen worden zo in een wereld geduwd die ze nog helemaal niet aankunnen.

Het artikel legt uit dat het kijken naar porno een enorme indruk maakt op kinderen, en dan met name in de leeftijd voordat de puberteit begint. Hun hersenen zijn op die leeftijd nog niet klaar om seksuele informatie te verwerken. Porno is voor hen daarom extra schokkend en verwarrend. De schok, gecombineerd met de seksuele opwinding en het gevoel dat ze dit aan niemand moeten vertellen, is een voedingsbodem voor een latere seksverslaving. En ja, in de verhalen van seksverslaafden hoor je dit ook vaak terug: dat ze op jonge leeftijd voor het eerst porno zagen en dat dit een enorme impact had. Het lijkt voor hen vaak alsof die eerste beelden op hun netvlies gegrift blijven staan.

Mijn boosheid neemt alleen maar toe als ik lees op welke manier de pornofabrikanten jonge kinderen te confronteren met porno:

Porno leveranciers gebruiken domeinnamen die ontzettend veel lijken op de domeinnamen van websites die speciaal bedoeld zijn voor kinderen. Soms is er maar 1 letter verschil. 

En dan komt er een herinnering boven. Onze 2 zonen die op jonge leeftijd regelmatig spelletjes deden op een spelletjeswebsite, en die keer dat ze 1 klinker teveel intypten, en er een compleet andere website getoond werd. Ik was dolblij dat wij een goed filter hadden geïnstalleerd op onze pc en dat de afbeeldingen daardoor voor hen niet te zien waren. Ik dacht er in die tijd niet verder over na. Pas nu begrijp ik de ernst ervan: op geld beluste zieke geesten doen doelbewust pogingen om onze jonge kinderen te confronteren met porno, in de verwachtingen dat dat ertoe bijdraagt dat ze levenslang aan porno vast zullen zitten. En ze slagen daarin. Hoeveel van de mannen die nu al jarenlang gevangen zijn in het vreselijke web van porno- of seksverslaving zijn niet ooit zo begonnen? En hoeveel van onze kinderen zijn of worden ook slachtoffer van deze levens-kapotmakende-porno-industrie?

De gemiddelde leeftijd waarop een kind voor het eerst porno ziet nu ligt op 8 jaar. Op deze leeftijd gelooft een kind nog in sinterklaas. Dit is virtuele mishandeling. 

Ja, dat is kindermishandeling. En ik zou het vandaag wel even van de daken willen schreeuwen: lieve mensen, laten we niet net doen alsof porno onschuldig is en het allemaal wel meevalt. Laten we niet net doen alsof alleen volwassenen ermee te maken krijgen of dat ‘het nu eenmaal hoort bij de puberteit’. Het gaat ook om kinderen, om jonge kinderen. Om jonge slachtoffers die, op zoek naar een onschuldige website, geconfronteerd worden met beelden die ze niet kunnen verwerken, die zorgen voor een angst die ze vaak niet durven te bespreken en die gevoelens oproepen waar ze nog helemaal niet aan toe zijn. Laten we onze ogen niet sluiten voor deze virtuele kindermishandeling, maar erover nadenken, het bespreekbaar maken en onze kinderen beschermen.

Anita