Uren voor de spiegel

Het was nogal een confronterende vraag die ik binnen kreeg van één van onze forumleden. Ik vind het fijn als mensen vragen stellen en ik neem er graag de tijd voor om ze te beantwoorden. Óok als het best persoonlijke vragen zijn en inmiddels ben ik ook wel wat gewend. Maar deze kwam toch even wat meer binnen dan anders.

‘Ik heb een vraag aan je man’, schreef ze. ‘Ik zou namelijk wel eens willen weten hoe zijn beeld van zijn vrouw was tijdens hun verslaving, en hoe dat nu is.’

Ik schrok er even van. Onmiddellijk moest ik denken aan wat hij mij inmiddels alweer jaren geleden hierover had verteld. Ik kon dus wel zo’n beetje raden wat zijn antwoord zou zijn. Wilde ik deze vraag wel voorleggen aan hem? Wilde ik dit onderwerp met hem bespreken zodat ik deze vrouw zijn antwoord door kon geven? Wilde ik de pijn oprakelen? En wilde ik dit überhaupt wel delen met een andere vrouw? Dat mijn man – mijn eigen man ! – jarenlang naar andere vrouwen keek op een manier die…. Ik kon even niet verder denken. Wílde niet verder denken. Oude gevoelens kwamen terug. Gedachten kwamen weer boven: ‘Als je man kijkt naar andere vrouwen, dan ligt dat aan jou. Dan ben jij niet mooi genoeg, want anders keek hij niet. Dan ben jij niet goed genoeg, want anders fantaseerde hij niet over ze.’

Oké, ik schaam me. Ja, ik denk dat dat het is. Ik schaam me er gewoon voor. Ik schaam me voor de gedachten en fantasieën die mijn man had. Het voelt alsof zijn fantasieën van alles zeggen over mij, over mijn vrouw-zijn, over wie ik ben. Zijn fantasieën doen mij ineen verschrompelen alsof ik niets meer waard ben, niet aanwezig ben, niet belangrijk ben. En het voelt als een soort nederlaag om aan een andere vrouw te moeten vertellen dat de begeerte van mijn man uitging naar andere vrouwen. Het voelt ook alsof ik een stukje medeverantwoordelijk ben. Alsof het mijn schuld is. Mijn tekortkoming. Mijn aandeel. Wie ben je als vrouw als je er niet voor kunt zorgen dat je man niet naar andere vrouwen kijkt?

En waren juist dít niet de gedachten die ervoor zorgden dat ik zo onzeker was, die allereerste keer dat ik naar een groep voor ‘partners van seksverslaafden’ ging? Uren stond ik voor de spiegel om het ene na het andere kledingstuk te passen. Allemaal om er goed genoeg uit te zien voor deze groep vrouwen. Om er maar voor te zorgen dat ze niet zouden denken dat het aan míj zou liggen. Dat hij wel verslaafd móest zijn, omdat ik niet normaal/mooi/goed genoeg was. Wat was het eng om de andere vrouwen te ontmoeten en kennis te maken met elkaar. Om af te tasten, gevoelens te delen, verhalen te horen…

Maar temidden van dat delen, vloeide de spanning weg. Opluchting kwam er voor in de plaats. Opluchting en het gevoel – eindelijk – dat we níet gek waren. Niet raar. Niet naïef. Niet…. Niet schuldig! Juist in het ontmoeten van andere ‘partners van’ ontdek je één ding: wij zijn niet de oorzaak (en dus ook niet de oplossing) van de verslaving. En wat moesten we lachen toen één van ons vertelde hoe moeilijk ze het die dag had gehad om te beslissen wat ze aan moest doen. Herkenning alom. We hadden allemaal uitgebreid voor de spiegel gestaan. Hadden allemaal last gehad van deze zelfde angst. We waren allemaal bang dat we door de andere vrouwen als schuldige werden aangewezen.

Zo diep zat dus de angst om veroordeeld te worden. Zo diep zat de eigen onzekerheid over ons uiterlijk en over wie we waren. Zo diep dus, reiken de gevolgen als je man seksverslaafd is. Het is geen verslaving die buiten je om plaats vindt. Die losstaat van jou als vrouw. Het is juist een verslaving die keihard bij je binnenkomt en die van alles met je doet. Het heeft te maken met je vrouw-zijn, met wie je bent als mens, je zelfbeeld en je eigenwaarde. En juist daarom is het zo goed om andere ‘partners van’ te ontmoeten en over deze dingen te kunnen praten. In een veilige setting, waar er niet over je geoordeeld wordt, waar je je schaamte kunt laten varen en waarin je maskers helemaal af mogen.

Regelmatig organiseren we activiteiten waarop we elkaar als ‘partners van’ mogen ontmoeten. Het zijn dagen die wellicht de nodige stress en chaotische kledingkasten zal opleveren :), maar die tegelijk voor veel vrouwen de steun, herkenning en erkenning zal geven die ze zo hard kunnen gebruiken. Wil je meedoen aan zo’n activiteit? Je bent van harte welkom. Kijk hier voor meer informatie.

Anita