Janneke (44 jaar): “Ik wilde sterk zijn en stopte mijn gevoelens weg.”

Mijn naam is Janneke en ik ben getrouwd met Arnold. We zijn de trotse ouders van een dochter en een zoon.

In het begin van onze verkeringstijd kwam ik erachter dat Arnold gokverslaafd was en hij geen cent op zijn rekening had staan. We wilde heel graag samen verder en hij is toen abrupt gestopt met gokken. Omdat de thuissituatie voor hem niet stabiel was, zijn we binnen twee jaar getrouwd. Ik was toen net 20 jaar en nog bezig met mijn MBO opleiding.

Er is iets aan de hand

Steeds vaker waren er momenten dat ik merkte dat er iets was met Arnold en dat hij dingen voor mij verzweeg. Als ik erover wilde praten werd het gelijk van tafel geveegd en kreeg ik te horen dat ik me van alles in m’n hoofd haalde. Er was niets aan de hand en ik moest hem maar vertrouwen op zijn woord. Het onbehagelijke gevoel bleef aanwezig en ik kon er de vinger niet op leggen. Het gekke is, dat ik op een gegeven moment ook echt ging geloven dat ik een probleem had. Ik raakte steeds meer in een isolement en cijferde mezelf weg.

Overspannen

In het voorjaar van 2008 raakte Arnold overspannen en kwam tijdelijk thuis te zitten. Ik merkte dat hij met een last rond liep, waar hij niet over wilde praten. Op een dag brak hij en begon vreselijk te huilen … Hij vertelde dat ik al die jaren gelijk had, en dat hij dingen verzweeg. Maar dat hij de laatste dagen zo het gevoel had dat God hem bij zijn nekvel greep en dat hij nu eindelijk eerlijk moest zijn tegenover mij en dat hij zo graag schoonschip wilde maken. Het bleek dat Arnold al jaren porno- en seksverslaafd was en ook niet eerlijk geweest was over zijn leven voor ons huwelijk.

Enerzijds was ik enorm opgelucht dat hij eindelijk alles opbiechtte en dat mijn gevoel dus al die jaren toch gegrond waren geweest. Anderzijds was er een enorme boosheid en verdriet, ik voelde me zo ontzettend smerig, gebruikt en afgedankt.

Arnold is diezelfde dag nog naar onze predikant gegaan en heeft daar zijn verhaal verteld en om hulp gevraagd. Dit vind ik nog steeds zo ontzettend dapper van hem. Wat schaamde hij zich en wat was hij bang om mij en de kinderen kwijt te raken.

Veranderingen

De maanden daarna hebben we hulp gezocht en gekregen bij De Driehoek. Deze therapie was gericht op inzicht krijgen in onze relatie en werken aan mogelijk herstel van ons huwelijk. Daarnaast was er ook aandacht voor de verslaving van Arnold en werd er gewerkt aan het zoeken naar onderliggende problemen. We leerden verkeerde patronen in onze relatie te herkennen. Zo bleek dat wij nooit over onze gevoelens/verlangens praatten en dus eigenlijk helemaal niet wisten wat er in de ander speelde. We worstelden allebei met gevoelens van afwijzing en een laag zelfbeeld. 

Ik zag Arnold positief veranderen en ook groeien in geloof. Ik zag dat hij echt zijn leven aan God gegeven had en dat hij opnieuw mocht beginnen en dat zijn verslaving verbroken was. Arnold gaf regelmatig aan spijt te hebben van wat hij mij had aangedaan en probeerde er echt voor mij te zijn. Hij vertelde mij ook steeds dat ik voor hem de enige was. 

Verbittering

Ik vond het moeilijk om dat te geloven en wilde hem niet belasten met mijn pijn, angst en verdriet. Ik was bang dat hij dan weer terug zou vallen in zijn verslaving. Ik legde mezelf dus op om sterk te zijn en mijn gevoelens te onderdrukken. Deze gevoelens durfde ik ook niet te delen met onze therapeut, omdat ik dan het gevoel zou hebben te falen.  Ik voelde me steeds meer alleen en  nam het God kwalijk dat Hij mij in de kou liet staan. Hij was wel met Arnold aan het werk gegaan maar liet mij alleen aanmodderen. Ik raakte steeds meer verbitterd en de boosheid naar God en Arnold werd steeds groter.

In die periode heb ik mijn bijbel aan de kant gelegd en heb ook niet meer gebeden. Mijn vriendin en zus wisten dit en hebben dagelijks voor mij gebeden. Het is zo vreemd om Gods aanwezigheid niet te voelen of te ervaren. Ik begreep ook helemaal niets meer van onze trouwtekst: Romeinen 12:12 en heb het letterlijk uitgeschreeuwd naar de Hemel… Wat nou: verblijden in de hoop, geduldig zijn in de verdrukking en volharden in het gebed!?

Herkenning

Mijn vriendin stuurde me op een gegeven moment een link door van Kostbaar Vaatwerk. Wat ik daar las ging over mij… Zoveel verhalen van herkenning, maar ook verhalen van hoop. Alhoewel ik daar toen echt niet op durfde te hopen. Ik ging actief deelnemen op het forum en bezocht ook enkele ontmoetingsdagen. Het was fijn om andere vrouwen te ontmoeten die wisten wat ik doormaakte. Eindelijk kon ik mijn pijn, angst en verdriet delen. Ik hoefde me niet te schamen en me beter voor te doen dan het was.

Geraakt

Maanden later werd ik uitgenodigd voor een vrouwenochtend in het dorp. Het thema was  “Gebedsgenezing”. Ik weet nog goed dat ik allerlei smoezen bedacht had om maar niet te hoeven gaan. Ik had tenslotte niks met dat onderwerp, maar ergens voelde ik dat er aan me getrokken werd en dat ik er toch naar toe moest gaan. Terwijl de ochtend ten einde liep en ik steeds meer terneergeslagen werd omdat ik zo gehoopt had dat God deze ochtend misschien wilde gebruiken om mij iets duidelijk te maken, gingen wij als afsluiting nog een lied zingen…

En zonder naar de tekst te kijken, voelde ik de boosheid over Gods afwezigheid weer opborrelen.. De piano zette in en mijn oog viel op de tekst van Opwekking 629″‘Als er vergeving is, kan er genezing zijn.’

Hoe kan ik verder leven? Hoe moet ik verder gaan?
Kan ik ooit vergeven, wat mij is aangedaan?
De wonden in mijn ziel, de haat en bitterheid
lijken niet te helen, niet door wonden, niet door tijd.

Maar als er vergeving is, kan er genezing zijn
van de pijn en het verdriet diep van binnen.
Als er vergeving is, kan er genezing zijn
en de weg van herstel kan beginnen

O God, ik heb U nodig, ik kan het zelf niet.
Ik lijk haast te verstikken in angst en in verdriet.
Hoe kan ik ooit vergeven, zoals U mij vergeeft?
Dwars door alles heen, wat mij beschadigd heeft.

Geef mij de kracht van Uw liefde om verder te gaan,
ook al zal er een litteken blijven bestaan.
Want is uw liefde niet sterker dan de dood
Uw vergeving niet dieper dan mijn nood.

Want waar Uw vergeving is, zal genezing zijn…..
en de weg van herstel kan beginnen..

Tijdens het zingen werd ik zo geraakt door de tekst, ik kon alleen maar huilen en ik voelde dat God ontzettend dichtbij was en tot mij sprak! Dit was het moment dat Hij mij liet zien dat ik Arnold moest vergeven hoe moeilijk dat ook was. Alleen op die manier kon er ruimte komen voor herstel van ons huwelijk.

Vrij

Toen ik thuis kwam heb ik Arnold gelijk gebeld en verteld wat er gebeurd was. We hebben ‘s avonds een lange wandeling gemaakt. Ik voelde me vrij en opgelucht van een negatieve last en heb al mijn worstelingen en slechte gedachten over Arnold benoemd. Ik zei altijd dat ik het hem vergeven had, maar ondertussen meende ik het niet. Ik moest dit aan hem vertellen omdat dit steeds tussen ons in stond. Opeens werd het me duidelijk dat ook ik vergeving nodig had!

Vanaf die dag is er veel positief veranderd. In 2009 heeft mijn man mij opnieuw trouw belooft. Deze datum lieten wij in onze trouwringen erbij graveren.

De jaren daarna zijn nog heel zwaar geweest. Maar langzaam begon de liefde weer te bloeien, ik leerde om weer lief te hebben en om geliefd te worden. Ik merkte dat mijn gevoelens van wantrouwen verdwenen omdat er geen reden was voor achterdocht naar Arnold. Hij was veranderd in een zorgzame en liefdevolle echtgenoot, die aandacht heeft voor mij en voor de kinderen.

Hoe het nu gaat

We zijn nu tien jaar verder en ons huwelijk is beter en sterker dan voorheen. We durven ons kwetsbaar op te stellen en we voelen ons veilig bij elkaar en kunnen ook onze diepste gevoelens en onzekerheden met elkaar delen. Dat konden en durfden we vroeger niet. Daarnaast maken we bewust tijd vrij om samen leuke dingen te doen.

We zijn God dankbaar dat Hij ons heeft vast gehouden dwars door alle moeilijkheden heen. Hij geeft ons dag aan dag de kracht om in vertrouwen verder te gaan, ook al zal het litteken blijven bestaan.

Omdat ik zelf ervaren heb hoe belangrijk het is dat er een plek is waar je als vrouw steun en (h)erkenning kan vinden, groeide bij mij de laatste jaren het verlangen om mij in te zetten voor Kostbaar Vaatwerk. Sinds enige tijd leid ik daarom een gespreksgroep voor vrouwen en Arnold en ik gaan vanaf november 2018 ook samen meewerken aan de echtparendagen.