Marjan (37 jaar): “Hij was bevrijd van zijn verslaving, maar ik had nog zoveel verdriet”

Mijn leven lang heb ik gewacht op die ene man die er voor mij zou zijn, door God gegeven. Met deze man zou ik trouwen, kinderen krijgen, lief en leed delen. En op hem zou ik altijd kunnen bouwen. Verhalen van ontrouw en bedrog kwamen altijd bij anderen voor. In mijn werk begeleidde ik de slachtoffers naar de hulpverlening. Maar nooit was er bij mij opgekomen dat mijn man me ontrouw zou zijn. Ik vertrouwde hem volkomen.

De waarheid

Tot die ene dag… Ik wist niet eens wat het was. Ik had er nog nooit van gehoord. SEXVERSLAAFD. Porno via internet om jezelf te bevredigen, seksblaadjes bij het pompstation (nooit gezien dat die er lagen), 0900-nummers op de telefoonrekening (nooit een alarmbel bij mij gegaan) en opgewonden worden van de Wibra-folder al helemaal niet. Ik was zo naïef dat ik niet wist dat dit allemaal voorkwam, ja misschien bij de buurman maar niet bij mijn man. Hij had geen vieze moppen, keek geen vieze films, keek nooit naar vrouwen en ging altijd gelijk met mij naar bed. Maar helaas is een seksverslaafde iemand die heel erg goed de schijn op kan houden, want ik heb nooit iets gemerkt.

Het is nu ongeveer een jaar geleden dat Johan en ik samen naar een huwelijksconferentie gingen. We hadden geen problemen maar het leek me leuk, tijd voor elkaar, zonder de kinderen. Na een onderwerp over seksualiteit gingen we als partners uiteen en bespraken het onderwerp. Toen ik die ene vraag stelde veranderde mijn hele leven voorgoed: “Zijn de vrouwen blind die bedrogen worden, zoiets zie je toch? Ik zou het wel zien want, jij bent niet zo. ” Toen ik het antwoord kreeg: “Blijkbaar kun je het niet zien, want ik ben namelijk al 23 jaar seksverslaafd.”

Als ik dit opschrijf, dan voel ik weer die angst die me overviel. In de ogen van mijn man zag ik angst voor verlies, schuld en wanhoop. Ik heb hem altijd gezegd dat ik hem zou verlaten als hij me ontrouw was en dat wist hij. Maar Gof liet hem zien dat hij het toch moest vertellen.

Gevolgen

Waarom bleef ik bij hem? In de Bijbel staat heel duidelijk dat ontrouw een reden is om te gaan scheiden. Was het omdat ik niet wilde dat mijn omgeving het wist? Omdat ik het heel zwaar zou vinden om drie kinderen op te voeden? Omdat de kinderen dan geen vader hebben? Omdat ik dan mijn luxe leventje moest opgeven?
Nee, ik blijf bij hem omdat hij God en mij om vergeving vroeg. En wie ben ik om te zeggen ‘ik vergeef je niet’, als God hem wel kan vergeven. Jezus is ook voor mijn man aan het kruis gegaan.

Op papier lijkt dit heel erg makkelijk, maar de praktijk is helaas anders. Mijn wereld is vanaf dat moment compleet veranderd. Alles waar ik in geloofde en van droomde is weg. Ik ben mijn onschuld en naïviteit verloren. Ik denk dat als ik het goed wil omschrijven dat ik het gevoel heb alsof ik gestorven ben en dat ik nu opnieuw moet leren leven. Mijn ogen zijn open gegaan voor een wereld die ik liever niet had gezien. Overal zie ik de verleiding, billboards, reclames, internet, moeders op het schoolplein die erg uitdagend gekleed zijn, etc..

Wat ik dus heel erg moeilijk vond, is nog van mezelf te houden. In plaats dat ik van hem walg, walg ik van mezelf. Ik ging me kleden zoals hij het leuk zou vinden. Ik ging vreselijk lijnen en het volgende moment at ik weer alles wat los en vast zat. Dit omdat ik het gevoel had dat ik had gefaald, als vrouw, mens, moeder, echtgenoot, christen etc…. Ook al stond er overal in de informatie dat het niet mijn schuld was, want het was een verslaving.

Vertrouwen

Ik moest leren loslaten en vertrouwen, en dat is denk ik wel de moeilijkste opdracht van dit alles. Er is een Bijbeltekst die me elke dag helpt:  ”U gaf mij nieuwe moed en kracht om verder te gaan “ (psalm 138:3 Het Boek). Want nooit had ik gedacht dat ik dit aan zou kunnen. Er is nu geen walging, haat of wraakgevoel. Nee, in plaats daarvan liet God mij zien wat ik heb.
En ook al begrijp ik tot op de dag van vandaag niet waarom, en begrijp ik ook niet wat het doel hiervan is; ik zie wel dat God mij nabij is met zijn genade. Vertrouwen en overlaten een God; dat zijn mijn speerpunten. En dat is moeilijk, elke dag. Als ik de billboards zie, als ik door de stad rijd. Als ik de advertenties zie in de krant of EO-gids. Als ik ga zwemmen met ons gezin of als ik ga winkelen met mijn man op een zomerse dag.

Thuis hebben we onze maatregelen zoveel mogelijk genomen. Een sticker “nee-nee” om geen reclame blaadjes te krijgen, een slot op de tv, een kastje om geen 06 of 0900-nummers meer te bellen en internetbescherming. Maar al deze maatregelen nemen de verleiding niet weg. We moeten een leven gaan leiden van radicaliteit. Ik dacht altijd dat ik geen schuld had aan dit alles en dat is ook zo. Maar ik kan het wel in stand houden.

Tijdens een bijeenkomst van vrouwen met dezelfde problematiek met hun mannen heb ik gezien dat je je man moet laten vechten voor hemzelf, voor zijn vrouw, gezin maar vooral voor God. Ik heb dan ook met Hem en mijn man het volgende afgesproken. Met het verleden moeten we leren leven, en hopelijk kan ik het in de toekomst ook vergeten. Maar de toekomst is radicaliteit. Een fout op welk gebied dan ook en ons huwelijk is over. Eén misstap en onze relatie is over. Ik hoop en bid dat het nooit zover hoeft te komen, want ik weet diep in mijn hart dat dat heel erg moeilijk zal zijn. Maar deze afspraak geeft mij weer de kans om weer op mijn man te bouwen en te vertrouwen. Want een misstap betekent ook dat hij verantwoording aan God moet afleggen. Maar ik moet ook verantwoording afleggen voor zijn troon. En dat kan ik alleen door Zijn genade.

Het volgende lied beschrijft precies mijn pijn: (Opwekking 629 ‘Als er vergeving is…’)

Voor alle vrouwen die weten of horen dat hun man verslaafd is wil ik zeggen: vertrouw op God, en geef je man de keus van radicaliteit. Het is moeilijk; periodes van hoogtes en dieptes. Mijn man is nu 9 maanden vrij van toegeven aan zijn verslaving. Het vraagt veel van je als vrouw. Toen ik ‘ja’ zei tijdens mijn huwelijk had ik nooit gedacht dat dit mijn tegenspoed zou zijn. Maar God kneedt ons voor een ander doel en dat doet pijn. Twijfel niet aan jezelf, want jij bent ook bijzonder en uniek.

Hoe het verder ging…

Het is inmiddels twee jaar geleden dat ik het bovenstaande stuk geschreven heb. Ook de afgelopen twee jaar heb ik ervaren dat er periodes van hoogten en diepten waren, en zo zal het waarschijnlijk wel blijven gaan. Mattheüs 28:20 is mijn lijftekst geworden:

Als terug kijken pijn doet……
en vooruitkijken je bang maakt…
kijk dan naast je: Ik ga met je mee,
Ik ben altijd bij je, alle dagen.

De afgelopen twee jaren hebben mijn man en ik moeten leren om weer één te worden. Dat was niet makkelijk, want door alle leugens van de voorgaande jaren, hadden wij een relatie gekregen die eigenlijk niet echt was geweest. Dat deed heel veel pijn, en ik had zoveel vragen: ‘Wat betekende de trouwbelofte voor jou? Wat betekende de geboorte van onze kinderen en alle intieme momenten die we samen hadden? Voor hem, maar ook voor mij? Was het allemaal wel echt?’

Leren vertrouwen op een man die je heeft bedrogen, en daarmee een deel van je eigen persoon heeft afgenomen, is heel erg moeilijk. Elke keer wanneer het weer goed ging, gebeurde er iets waardoor mijn wereld instortte. Ik zag dat hij vrij was van alle leugens en verdriet. Hij voelde zich bevrijd van zijn verslaving, had het overwonnen en dankte God hiervoor. Maar ik bleef zitten met het verdriet over alles wat er gebeurd was. Samen kozen we voor eerlijkheid en radicaliteit, maar zijn eerlijkheid betekende voor mij pijn. Ik had behoefte aan troost en zocht dat ook bij hem, maar tegelijkertijd was hij degene die de pijn had veroorzaakt. Dat was moeilijk. Hij voelde zich vaak machteloos om te zien dat zijn blijdschap mij verdriet deed. Maar het was goed om veel met elkaar te praten over het verleden en over alles wat nog zo’n pijn kon doen. Hij leerde langzaam wat het allemaal met me heeft gedaan.

Hij voelde zich schuldig, dat zag ik wel. Maar ik heb nooit echt diep berouw bij hem gezien, in die zin dat ik pijn en lijden opmerkte bij hem. Ik denk dat hij niet echt weet wat berouw is, dat hij dit niet kan voelen door de verslaving. Daar heb ik het lange tijd moeilijk mee gehad, maar ik heb uiteindelijk geaccepteerd dat het berouw, zoals ik dat graag zou zien, niet zou komen. Toen ik het bij God heb neergelegd, kon ik dit ook loslaten. Heel af en toe komt de boosheid hierover nog naar boven, maar ik heb geleerd om het een plekje te geven. Ik zie dat hij is veranderd, dat het anders is tussen ons, en dat is voor mij nu genoeg.

Onze relatie is veel hechter geworden dan in de jaren waarin ik nog niet afwist van zijn verslaving. Seksualiteit is anders geworden voor hem; geen lust meer, maar liefde, en voor mij is het ook goed. In het begin was intiem zijn trouwens erg moeilijk, maar we hebben geleerd om God te danken voor onze gemeenschap; dat heeft voor mij veel pijn weggenomen en voor hem veel schuld.

Wat ik nog wel moeilijk vind, is het vertrouwen in de mensen om mij heen. Het blijkt moeilijk te zijn om vriendschappen op te bouwen met mensen die van niets weten. Je hebt een geheim dat zo’n pijn kan doen, maar dat je niet kunt delen. Soms zou ik het wel eens uit willen schreeuwen: “Heb je enig idee wat mij is overkomen?” Maar dit hang je niet zo gauw aan de grote klok. Er zijn natuurlijk mensen die er wel vanaf weten, maar zij begrijpen vaak niet echt wat het probleem is of waarom het nog zo’n pijn kan doen. Daardoor is er soms onbegrip voor de manier waarop ik reageer op bepaalde dingen en dat heeft tot gevolg dat ik niet echt 100% mezelf kan zijn.

Toch kan ik zeggen dat het goed gaat, ook al zijn er nog periodes van pijn en waarom-vragen; die horen bij het verwerkingsproces waar we in zitten. Ik ben blij dat God me heeft laten vechten voor mijn huwelijk, en dat Hij mij daar ook de kracht voor heeft gegeven. Het is waar wat in Filippenzen 4:13 staat: ‘Alles kan ik aan, dankzij Hem die mij kracht geeft.’ En voor alles wat nog moeilijk is, bid ik het onderstaande gebed:

Heer, geef me de rust om te accepteren wat ik niet kan veranderen (het verleden),
de moed om te veranderen wat ik kan veranderen (de toekomst)
en de wijsheid, zodat ik het verschil zal weten.

→ Lees het verhaal van Johan (de man van Marjan): “Hoe kon ik het mijn vrouw vertellen na bijna 10 jaar huwelijk?”