Hij haalt zijn eigenwaarde uit seks. Is hij seksverslaafd?

Ik ben 15 jaar getrouwd. Het huwelijk heeft wat ups en downs gehad, maar voor het overgrote geheel dacht ik dat wij erg gelukkig waren samen. De behoefte aan sex is wel steeds een moeilijk onderwerp geweest. Mijn behoefte is veel lager dan die van mijn man. Nu heeft mijn man aangegeven dat hij twijfelt of we door moeten gaan met ons huwelijk. Zijn klacht is ons seksleven. We hebben gemiddeld een maal per week seks. Zijn probleem ligt in het feit dat het initiatief tot seks altijd van hem moet komen. In zijn ogen, want ik neem heus ook wel eens het initiatief, maar inderdaad veel minder vaak dan hij.

We hebben er veel over gepraat en ik heb heel duidelijk aangegeven dat ik nu eenmaal minder vaak zin heb, maar dat de zin wel komt als hij het initiatief neemt. Ook heb ik hem gevraagd of het dan zo erg is dat hij het initiatief moet nemen. Hij blijkt daar grote moeite mee te hebben. Hij geeft eigenlijk aan dat hij zijn gevoel van eigenwaarde haalt uit het hebben van seks. Met andere woorden: wanneer ik het initiatief niet neem, heeft hij het gevoel dat ik hem niet aantrekkelijk vindt. Dat vind ik vreemd, omdat wij echt heel veel samen doen, we genoeg knuffelen en ik vaak genoeg laat blijken dat ik hem heel aantrekkelijk vindt. Het lijkt of hij alleen wanneer ik aan hem zit dat gelooft.

Wat mij ook opvalt is dat deze klachten van zijn zijde vooral opspelen wanneer hij heel veel stress door werk, kinderen of wat dan ook ervaart. In het verleden heeft dat geleid tot een bijna vreemdgaan door mijn man en later zelfs tot daadwerkelijk een affaire aangaan. Sinds die laatste keer heb ik heel hard gewerkt aan ons seksleven door vaker seks met hem te hebben en vaker het initiatief te nemen. Het leek ook echt geen issue meer te zijn, tot kort geleden. Precies op het moment dat ik zie dat hij heel veel stress ervaart van zijn werk en andere sociale bezigheden. Hij zegt dat hij er al heel lang mee loopt en niets durfde te zeggen, maar ik kan dat niet plaatsen wanneer ik naar de afgelopen periode kijk. Ik vermoed een seksverslaving. Kan dat kloppen? Of moet het dan echt zo zijn dat hij continue en meerdere keren per dag seks wil? Ik baseer mijn vermoeden op het feit dat hij zijn gevoel van eigenwaarde uit seks haalt en kennelijk zijn stress alleen met seks kan verlichten.

‘Joy’

Antwoord:

Beste ‘Joy’,

Oe, wat een pijnlijke opmerking is dat: ik wil misschien stoppen met de relatie, omdat jij te weinig initiatief neemt. Ik lees dan: ‘Ik wil van je af, omdat jij niet helemaal perfect bent, omdat jij mij niet alles geeft wat ik nodig heb.’ Het klinkt als een verlangen van je man naar een partner die al zijn behoeften kan bevredigen. En als dat niet gebeurt, dan is dat voor hem zo lastig, dat hij dan liever ervoor kiest om zonder partner door het leven te gaan. Dat klinkt best gek he, als je het zo leest: ik wil al het mooie dat we samen hebben niet meer, omdat jij in dat ene ‘tekort schiet’. De realiteit is dat we als mensen altijd tekort schieten naar elkaar; we zijn niet perfect en we kunnen de ander nooit alles geven wat hij of zij zou willen. En op het moment dat je toch de perfecte partner voor de ander probeert te zijn, is de relatie uit balans en raak je steeds meer verwijderd van wie je zelf echt bent.

En wat moet je daar dan mee als vrouw? Ik denk te lezen dat je – na zijn overspel van indertijd – een ‘oplossing’ hebt gevonden door ervoor te zorgen dat je zo min mogelijk ‘tekort schiet’. Jij hebt hard gewerkt aan jullie seksleven, schrijf je. Je bent hem tegemoetgekomen. Je hebt geprobeerd zo ‘perfect’ mogelijk voor hem te worden. En hij? Heeft hij ook hard gewerkt, vraag ik me dan af? Heeft hij zijn verantwoordelijkheid genomen? Heeft hij datgene wat onder dat overspel zat (zijn gebrek aan eigenwaarde, zijn moeite met stress) aangepakt? Heef hij oog gehad voor de schade die zijn ontrouw had voor jou en jullie relatie? Is er ruimte gekomen voor jou en voor wat jij toen nodig had? Heeft het geleid tot een nieuwe, een diepere verbintenis met elkaar of was het eerder een kwestie van ‘zand erover en doorgaan’?

Het klinkt voor mij alsof zijn – en daarmee ook jouw – oplossing bij jou én bij seks ligt. Jij bent aan zet, en de richting is seks. Als jij maar dit doet, dan zal hij niet weggaan. Dat lijkt me een vreselijke gevangenis. En als je hier iets van herkent, dan hoop ik dat je daar wat meer bij kunt stilstaan. Bij wat dit alles voor jou betekent, bij wat jij nodig hebt, bij de angst die er wellicht in jou leeft. Dat lijkt me de weg die nu het meest helpend is voor zowel jou als voor hem: dat je zelf open bent over wat er in jou leeft, over de zorgen die je nu hebt tav zijn omgang met stress, over wat jij zou willen, en over wat je niet wilt.

En ja, ik begrijp je zorgen als je schrijft dat hij zijn eigenwaarde uit seks lijkt te halen, en dat hij seks nodig lijkt te hebben om met gevoelens van stress om te gaan. Seks lijkt daarmee niet langer een liefdevolle, ontspannen, verbindende daad tussen twee niet perfecte mensen, maar meer een noodzaak om met het leven om te kunnen gaan. Dat klinkt als een verslaving; als iets waar hij eigenlijk niet meer zonder kan en wat hij nodig heeft om met moeilijke zaken om te gaan. Je mag deze zorgen naar hem uitspreken en je eigen gevoel serieus nemen. Niet jij moet alles uit de kast halen om zijn eigenwaarde steeds te bevestigen op de enige manier die even bij hem binnenkomt, namelijk door seks, maar hij moet op zoek gaan naar de reden waarom dit voor hem zo ontzettend lastig is.

Ik hoop dat je hier al wat mee kunt, Joy.
Wil je verder doorpraten over (gezonde) seksualiteit? Dan ben je van harte welkom bij de training die we binnenkort hierover geven.

Hartelijke groet,
Anita