Hoe kijkt een (s)exverslaafde naar vrouwen?

Ik heb me al regelmatig afgevraagd óf en hóe iemands vrouwbeeld kan veranderen als hij loskomt van een seksverslaving. Ik merk dat mijn man hierin groeiende is en samen hebben we het hier soms ook wel over. Genezen van een seksverslaving is niet zo zeer gedragsverandering, maar vooral een hartsverandering… en daar ben ik gewoon heel nieuwsgierig naar! Ik zou daarom eens aan een (s)ex-verslaafde  willen vragen: Hoe was jouw beeld van vrouwen toen je nog seksverslaafd was, en hoe is dat nu? Kun je aangeven wat er veranderd is en hoe dat is gegaan? Ik zou ook wel willen weten hoe je toen naar je eigen vrouw keek en hoe dat nu is.

‘Marina’

Antwoord van Peter en Paul

Peter:

Ik merk dat ik dit best een moeilijke en confronterende vraag vind. Als ex-verslaafde kijk je liever niet meer terug naar hoe het was en wat je toen dacht. Eigenlijk schaam ik me er heel erg voor. Ik kan me nu ook bijna niet meer voorstellen dat ik toen werkelijk zo in elkaar zat, maar ik wil toch antwoord geven op de vraag.

In de jaren dat ik seksverslaafd was, keek ik op een heel andere manier naar vrouwen dan nu. Vrouwen die ik aantrekkelijk vond, keek ik stiekem na en vervolgens fantaseerde ik over ze. Ik vond veel vrouwen aantrekkelijk, dus eigenlijk ging dit kijken en fantaseren de hele dag door. Hierdoor was ik de hele dag geprikkeld en dat ontlaadde zich dan in porno kijken en masturbatie, waarna het vervolgens allemaal opnieuw begon. Een groot deel van de vrouwen was voor mij dus echt een lustobject.
Toen ik eenmaal de stap had genomen om te breken met mijn verslaving en daar intensieve hulp voor had, werd dat wel iets minder. Ik werd opgenomen in een kliniek, kon geen porno meer kijken en werd wat minder met vrouwen geconfronteerd, maar als ik contact had met vrouwen, bleef dat fantaseren wel een rol spelen.

Een belangrijk keerpunt was voor mij het werken aan een confronterende opdracht tijdens mijn therapie. Ik moest al mijn gedachten, fantasieën en ideeën over vrouwen op papier gaan zetten. Het werden verschillende A 4-tjes en terwijl ik aan het schrijven was, schaamde ik me steeds erger. De schaamte werd compleet toen ik dit verslag ook nog eens moest voorlezen – aan een vrouw! Ik denk dat ik toen pas besefte hoe ziek mijn denken en kijken was en vanaf dat moment wist ik ook heel zeker dat ik niet alleen mijn gedrag, maar ook mijn kijken en gedachten moest gaan veranderen. Na die heftige opdracht, leerde ik tijdens de therapie hoe ik op een andere manier met vrouwen kon omgaan en wat ik moest doen om het nakijken en fantaseren te stoppen. Dat lukte me niet meteen; iets wat je al zoveel jaren gewend bent, ben je niet ineens afgeleerd. Het betekende oefenen en er echt aan werken. Langzaam maar zeker werd mijn beeld van vrouwen anders. Ik zag ze steeds minder als lustobject en steeds meer als persoon.

Nu zijn we al weer heel wat jaren verder en kan ik zeggen dat het fantaseren eigenlijk geen probleem meer is. Dat is na al die jaren uiteindelijk helemaal gestopt. Wat soms nog wel lastig is, is om een voor mij aantrekkelijke vrouw niet nog even na te kijken. Dat lukt eigenlijk altijd wel, maar er zijn soms momenten waarop ik me daarin wat minder sterk voel en meer in verleiding kom om dat te doen. Gelukkig kunnen mijn vrouw en ik daar samen goed over praten. Ik merk wel dat ik het fijner vind om wat meer afstand te houden naar vrouwen dan anderen misschien doen. En dat betekent bijvoorbeeld dat ik niet zomaar een vrouw feliciteer door haar een zoen te geven, zelfs niet als ik haar goed ken, maar gewoon een hand geef. We hebben samen ook afspraken gemaakt over omgaan met iemand van het andere geslacht. Dat moet ook wel, want in mijn beroep werk ik met voornamelijk vrouwen.

Wat mijn beeld van mijn vrouw betreft: ik zag haar vooral als een enorme sta-in-de-weg voor mijn verslaving. Zij stelde vragen, controleerde en confronteerde mij keer op keer, en dat was voor mij vaak onverdraaglijk. Ik wilde gewoon doorgaan met mijn verslaving en gedrag en niet steeds te horen krijgen dat het fout was of dat ik moest veranderen. Daarom was ik meestal boos op haar, gaf haar de schuld en hield vooral afstand. Tegelijk behoorde zij voor mij wel tot de groep vrouwen die ik aantrekkelijk vond en gingen mijn fantasieën dus ook over haar. Als die niet overeenkwamen met de werkelijkheid, dan zorgde dat alleen maar voor meer boosheid, frustratie en afstand.
Inmiddels is dat compleet veranderd. Ik zie haar nu als mijn vrouw, waar ik enorm blij mee ben. Wij zijn echt maatjes geworden van elkaar. Ik vind haar mooi en voel weer echte liefde voor haar. De laatste jaren raken we meer en meer verbonden met elkaar. Dat is iets waar ik me over kan verwonderen en dankbaar voor ben.

Paul:

Misschien dat mensen/vrouwen zullen denken dat het als verslaafde zo is dat iedere vrouw alleen maar een lustobject is en dat dat nu heel anders is. Dat is een beetje kort door de bocht voor mij en niet helemaal waar. ik vind de vraag ook niet zo heel makkelijk te beantwoorden…
Vroeger waren vrouwen voor mij eenvoudig in 2 groepen in te delen, vrouwen die seksueel interessant waren, laat ik het zo maar noemen, en vrouwen die dat niet waren. De vrouwen die interessant waren, die bekeek ik het liefst goed en ze konden in mijn fantasieën voorkomen. Het was voor mij niet zo dat vrouwen in het algemeen of mijn eigen vrouw slechts goed waren voor één ding, maar dat kan voor anderen weer anders zijn.

Mijn vrouwbeeld tijdens mijn verslaving was in ieder geval duidelijk meer op seks gericht dan nu. In het begin na mijn verandering werd het voor mij heel duidelijk hoe ik eigenlijk altijd om me heen keek. Ik heb mezelf erin moeten trainen om dat af te leren. Als we op het strand waren bijvoorbeeld, dan dwong ik me om naar de man te kijken in plaats van naar de vrouw, of ik zorgde er bewust voor dat mijn ogen niet op bekende plaatsen bleven hangen.
In de loop van de tijd is dat wel echt gemakkelijker geworden. Mijn vrouw en ik hebben daar ook veel over gepraat met elkaar. Zij vond het echt vreselijk te horen hoe ik naar sommige vrouwen keek en dat hielp mij weer om nog meer te beseffen dat het niet normaal is.

Er blijven wel dingen over die ik lastig vind, maar dat gaat dan vooral om het gedrag van anderen. Over bepaalde vrouwen bijvoorbeeld die op een seksuele, manipulerende manier kijken naar en omgaan met mannen. En andersom natuurlijk ook: mannen die op een bepaalde manier reageren op vrouwen. Ik ga daar zelf niet in mee, ik wil dat ook niet meer, maar ik vind het pijnlijk dat deze manier van kijken en reageren zo normaal lijkt te zijn voor veel mensen.