Mijn man is gestopt, maar houdt God erbuiten

Mijn man heeft toegegeven dat hij al jaren seksverslaafd is. Hij zegt dat hij ermee is gestopt, maar ik zie niet dat hij God zoekt en Hem om kracht vraagt. Hij leest nooit in de Bijbel en bidden vindt hij moeilijk. Hij heeft het gevoel dat de hemel is gesloten.

Ik heb het gevoel dat hij het in eigen kracht wil doen, en weet dat hem dat niet zal lukken. Dit geeft mij geen vertrouwen voor de toekomst en ik wordt hier erg angstig van. Hoe moet ik hier mee omgaan?

‘Linda’

Antwoord van Wilbert

We hebben deze vraag voorgelegd aan Wilbert Weerd (praktijk Dichterbij Herstel in Veenendaal (www.dichterbijherstel.nl)

Beste Linda,

Mooi dat je deze vraag voorlegt en zoekt naar wijsheid hoe je hiermee om moet gaan. Ik lees eigenlijk twee dingen in je vraag:

Ten eerste dat je zelf een bepaalde voorstelling hebt van wat je man zou moeten doen, waaruit jij kan opmaken dat hij echt gestopt is met zijn seksverslaving en daar vrij van zal blijven. En daar heb je wel een punt! Als alleen het oude stopt, zonder dat het vervangen wordt door iets nieuws, ontstaat er een leemte die mogelijk de vatbaarheid voor terugval vergroot. Iets nieuws aangaan kan ook zijn dat er een verwerkingsproces van oude pijn op gang komt, het aangaan van nieuwe vrienden en sociale situaties, zorgen dat er minder stress is op het werk, o.i.d.

Ik ben wel benieuwd of je ook tegen andere dingen aanloopt, of er reacties of houdingen van hem zijn die jou herinneren aan zijn verslavingstijd waardoor jij je nog steeds eenzaam of verlaten voelt? Als je gaat leren om die dingen met hem te delen, voorkom je dat je hem gaat vertellen wat hij moet doen (bv. stille tijd houden) en dat hij vervolgens in de weerstand komt. Probeer dit stuk bij jezelf te houden en de reden van je angst aan hem te laten zien, zodat je man kan reageren op je gevoel.

Deze angst is jouw thema (‘tuintje’) en daar kan hij een mooie/belangrijke rol in spelen, zodat het jullie zelfs dichterbij elkaar kan brengen. Je man zal zich hierdoor minder ‘gestuurd’ voelen. Hij wordt juist ingeschakeld om jou te helpen en heeft daardoor niet het gevoel dat hij het allemaal perfect moet doen, zodat jij maar niet bang bent. De grens die je zou kunnen stellen is dat jijzelf hier hulp bij wilt hebben samen met hem.

En dat is het tweede punt: hoe ga jij om met je eigen angst, zonder dat je alle aandacht op hem richt en van hem verlangt dat hij alle angst moet wegnemen? Probeer te voorkomen dat je in een impasse terecht komt waarin jij pas gerustgesteld bent als je man God gaat zoeken (want dan zal hij waarschijnlijk God juist níet zoeken.) Tegelijk kan hij zich er ook niet vanaf maken me: ‘Ik ben gestopt, en dat ligt achter ons, dus nu vrolijk verder’. Hij moet betrokken raken bij jouw proces, pijn en angst. Veel succes en rust toegewenst!

Wilbert Weerd