Grace (34 jaar): ‘Mijn man bleek een geraffineerde leugenaar’

Ik ben Grace, midden dertig, bijna 12,5 jaar getrouwd met mijn man. Samen hebben we twee jonge kinderen. Vanaf onze verkeringstijd wist ik dat mijn man af en toe porno keek. Hij vond dat een groot probleem, maar ik was echt een groentje; ik dacht dat het wel zou stoppen als we eenmaal getrouwd zouden zijn en we onze seksualiteit samen zouden beleven.

Niet verslaafd

Voordat onze huwelijksdag zou plaatsvinden, maakte mijn man eenmalig een afspraak met een hulpverlener. Hij wilde weten of hij verslaafd was. Dat was hij toen niet, vertelde de hulpverlener, maar hij kreeg wel veel tools mee om te voorkomen dat hij doorging met porno kijken. In de eerste vijf jaar van ons huwelijk ging het soms tijden goed en soms ging het een tijdje minder goed en keek hij toch porno.

Toen ik eenmaal zwanger was van ons eerste kindje, heb ik mijn man gevraagd om helemaal te stoppen met porno. Ik vond dat het niet meer kon, en zeker niet als vader. Mijn man besloot in therapie te gaan en al snel ging het bergafwaarts met ons huwelijk. Hij was vaak afwezig, hij was niet bereikbaar en ging zijn eigen gang. Hij werd vaak boos als ik hem daarop aansprak. Hij vroeg om ruimte, vanwege de therapie. Omdat ik zelf hulpverlener ben, kon ik me zijn vraag om ruimte goed voorstellen en daarom gaf ik die ook aan hem.

Een geraffineerde leugenaar

In de zomer van 2011, twee jaar na de start van de therapie, biechtte mijn man op dat hij wel gestopt was met porno kijken, maar vrijwel meteen daarna een relatie was aangegaan met onze buurvrouw. Hij vertelde me dat die relatie een jaar had geduurd en dat hij het daarna nog een jaar lang voor mij verzwegen had. Voor mij vielen op een bepaalde manier de puzzelstukjes op zijn plek. En tegelijk voelde het alsof de wereld voor mij verging. Mijn man bleek niet de man te zijn die ik dacht dat hij was. Mijn man bleek een geraffineerde leugenaar, die mij een rad voor ogen draaide. Hij bleek heel goed te kunnen manipuleren en te bedriegen. Het was afschuwelijk, donker en heel wanhopig.

We vertelden het aan een select groepje vrienden, waardoor ik vooral mijn verhaal goed kwijt kon en we startten samen met relatietherapie. Die therapie hielp echter niet om nader tot elkaar te komen. Mijn man kreeg in dat jaar een zware depressie. Hij ging apart in therapie bij een GGZ instelling en kreeg medicatie. Na een jaar veranderden we van relatietherapie en langzaam aan ging het bergopwaarts.

Het was een enorme strijd. Ik vergelijk het wel eens met iemand die een overval meemaakt. Dat is heel heftig, traumatisch soms. Maar meestal kom je de daders nooit meer tegen. Als je man is vreemd gegaan en/of pornoverslaafd is, is dat ook enorm heftig. Maar als hij dan tot inkeer komt, kom je elkaar wél elke dag weer tegen, dan ‘moet’ je wel samen leven. In ons geval was dat ook zo.

Berouw

We wilden graag samen verder. We realiseerden ons dat het voor ons niet zou ophouden als we zouden scheiden, dan bleven we alsnog met alle gevolgen achter. Bovendien had mijn man echt berouw en wilde hij veranderen. Ik vond dat heel moeilijk. Mijn man was al door een heel proces heen en wilde aan een nieuw leven beginnen. Ik zat op de puinhopen van ons bestaan en wist niet hoe. Gelukkig hadden we daarvoor therapie en dat is mede onze redding geweest. Daarin hebben we geleerd ons weer te verbinden, met de erkenning voor de pijn en het verdriet wat we hebben. We hebben hierin altijd Gods aanwezigheid ervaren. Ook in de tijd dat ik niet meer wist wat ik moest doen, toen alles donker was, hield ik me vast aan Psalm 16: Ik val niet uit Gods hand. Nooit.

Uitdaging

Nu, begin 2016, hebben we eindelijk onze relatietherapie afgerond. Eindelijk, na ruim 4,5 jaar. Er was een heleboel puin te ruimen en veel te overwinnen. Ook waren er wat terugvallen van mijn man, waardoor we weer wat stappen teruggingen. Het is vaak nog een uitdaging om echt voor elkaar te gaan, proberen te vertrouwen, het daarover te hebben. Soms zijn we dat zat en worden we boos. Houdt dit dan nooit op? Maar de periodes dat de zon wel weer schijnt, worden steeds langer. Dan zijn we weer blij met elkaar, kunnen we lachen, bomen over van alles en nog wat, en zien we een glimp van hoe het weer kan zijn. Er is herstel in ons huwelijk en daar zijn we heel dankbaar voor!