Ik durf haar niet aan te kijken en concentreer me op de oneffenheden in het tafelblad. De woorden lijken in…
Erik: “Ik ga nooit meer terug”
We hebben een mooie ketting; een fantastische vrouw, geweldige kinderen, we hebben allebei ons leven aan God gegeven, zijn gezond en hebben een warm gezinsleven. Maar in de loop van de jaren was een klein onschuldig lijkend worteltje uitgegroeid tot een onneembare vesting.
Van mannendingetje tot dikke deken
Het leek voor mij in eerste instantie onschuldig, zeg maar puberaal gedrag (vrouwen kijken en bij vriendje de Panorama). Het bleef een mannendingetje, dacht ik, mede omdat ik geen verlangen kende naar andere relaties. Echter, door deze ontkenning bleef hulp uit, leerde ik masturberen af, maar bleef de wortel zitten. Toen internet algemeen toegankelijk werd, kwam de verleiding binnenshuis en groeide het in de loop van vele jaren uit tot een echte internet-, seks- en pornoverslaving.
Eerst erkende ik dat ik een probleem had, maar die zou ik door hard werken en bidden wel overwinnen. God is immers gekomen om ons van de zonde te bevrijden …. Dat liep dus anders. Een periode van veel vallen en opstaan brak aan, maar kwam er uiteindelijk op neer dat hoe meer ik streed en bad, des te vaster het net zich trok. Soms leek het echt goed te gaan, om dan nog harder terug te vallen. Het af en toe naar Playboy-achtige pagina’s kijken, werd regelmatig kijken en toen kwamen de filmpjes en uiteindelijk ook porno.
Met dit besef begon ik hulp te zoeken. Heel voorzichtig, want Nanda mocht het niet weten, anders was mijn huwelijk voorbij. Dat had ze inmiddels wel duidelijk gemaakt. Ik wilde haar de schande en schade besparen. Ik wilde de prins zijn op het witte paard, zuiver en beschermend. Ik heb God gezocht in een genezingsdienst om bevrijding, waarbij ik naar voren ben gegaan. Ik heb gebiecht bij een priester, maar de hulpvraag was niet concreet genoeg. Daarna heb ik mijn zonden nogmaals beleden voor een priester, maar ook toen kon ik alleen maar zeggen: “Ik doe iets wat ik niet wil, waar ik van huiver”. Ik erkende dat het zonde was, maar anderzijds drong het niet door. Het was alsof het zondebesef niet door de dikke deken heen kwam. Dat ervaarde ik ook zo en ik bad God om de deken weg te nemen.
Dat gebeurde dus niet. Ik was hopeloos, wanhopig, en klaagde bij God: ‘Waar bent U?’. Ik overwoog soms zelfmoord, had in lichte mate een doodswens. De klauwen van de duisternis kregen steeds meer grip, maar Gods nabijheid was er ook…. Een vreemde tijd.
Hoop
Toen werd een vriendin van ons 50 jaar en we gingen naar haar feest. Daar ontmoetten we een oude vriend en maakten met hem een afspraak op 9-1-2012. Op die avond vertelde onze vriend over zijn gemeente en hoe hij veel steun en kracht had ervaren in deze gemeente. Hij vertelde iets over een programma dat mensen helpt die verslaafd zijn aan seks, alcohol, drugs enz, en hij vertelde dat hij ook zelf daarin bevrijding had mogen ontvangen.
Die ontmoeting zette mij aan het denken; er was dus hulp mogelijk, je kon dus toch breken en vrij worden. Op 9-2-2012, na een incident, brak er iets in mij.
In de afgelopen maand was eindelijk diep doorgedrongen dat Mattheus 7 gewoon spreekt over echtbreuk als je begerig naar een andere vrouw kijkt – iets van de dikke smurrie om mij heen was weg.
In het verdriet besloot ik de volgende dingen:
* ik ga het Nanda vertellen;
* als het uitloopt op een scheiding en verlies kinderen, dan zij dat zo;
* de schande bij familie en vrienden accepteer ik.
Beter een eerlijk verhaal – echt laten zien wie ik ben – dan een huichelaar. Liever oprecht en eerlijk voor God dan met de leugen voor Zijn troon. Hij zal mij vergeven en deze wereld kan me gestolen worden. Nu kan ik zeggen: op 9 februari 2012 bevrijdde God mij van mijn internet-, seks- en pornoverslaving.
Innerlijk hoekje
Het duurde tot 1 maart voordat ik het Nanda vertelde. Daarna heb ik mijn oude vriend opgezocht en hem mijn verhaal verteld en gevraagd om hulp. Sinds die tijd doe ik mee aan het Celebrate Recovery programma tot de dag van vandaag. Ik verwacht dit programma over een 6-8 weken af te sluiten.
Daarnaast ben ik naar de dominee geweest om nu echt opnieuw te biechten en om voor genezing te laten bidden. In de dienst voor innerlijke genezing werd mij duidelijk dat ik een innerlijk hoekje had waar ik in terug kroop als ik het emotioneel moeilijk had. En dat kon om van alles en nog wat gaan, van teleurstellingen in werk, tot niet scoren met zaalvoetbal, tot confrontaties met Nanda en misschien vooral als ik mezelf dingen oplegde. Ik ben wat prestatie gericht, wil de dingen goed doen, want dan ben je iemand. Zo waren er veel leugens waarin ik geloofde, ook al zei ik dat dat niet zo was.
Celebrate Recovery
Het Celebrate Recovery (CR) programma is erg belangrijk voor mij. Zonder dat was ik waarschijnlijk allang teruggevallen. Het verschil met voor 9-2 was dat ik toen machteloos was; het zat in me en ik kon er niet bij. Na 9-2 zaten de aanvallen buiten en kon ik ze weerstaan, leerde ik de problematiek herkennen en leerde ik stap voor stap mezelf kennen; me te weren in mijn denken en fantasie.
Het bewust worden van dat innerlijke hoekje maakte me ook strijdbaar; ik ga nooit meer terug, nooit meer het hoekje in. Dit heb ik mezelf echt heel veel voorgehouden, strijdlust opwekkend. Ik mocht ook leren hoe belangrijk het is dat je hardop uitspreekt dat je lust, begeerte, seks, overspel, leugen en bedrog afwijst en de waarheden van de Heer aanneemt. Dit heeft me echt geholpen om mijn gedachten te sturen en vast/vol te houden. In het begin wil het gevoel namelijk niet echt meewerken. Gelukkig volgt dat uiteindelijk wel.
In het CR programma heb je ook veel aan je broeders; het is een veilige omgeving en door de antwoorden van hen, kom je regelmatig ook tot nieuwe inzichten bij jezelf. Het uiten van jezelf is ook bijzonder, want door het uitspreken van de antwoorden op vragen, gaan ze pas echt leven. Tot zover over de hulp die ik nog steeds mag ervaren.
D-day
Nadat ik Nanda had verteld van mijn verslaving, brak er een tijd aan dat ik wekenlang niet wist of ik ’s nachts nog thuis zou slapen. De dagen leken wel uit 48 uur te bestaan en met het erkennen, drong meer en meer de ernst door van wat ik had gedaan. De volheid van de erkenning en het belijden kwam ook niet in 1 keer, maar schoorvoetend. Op een nacht kon ik niet slapen, ik ervaarde Gods hand op me en het benauwde. Ik ben uit bed gegaan en heb ruim 10 kantjes in 1 adem volgeschreven, waarin ik alles nogmaals heb beleden, volledig en meer gedetailleerd, in zijn volle omvang.
Dat luchtte mij enorm op, maar Nanda bracht het alleen ellende. D-day voor mij was Doomsday voor haar. In de vele confrontaties die volgde werd ik heen en weer geslingerd tussen hoop en wanhoop. Ik was schuldig, schuldig, schuldig; er was geen uitweg, geen excuus. En hoe meer we het er over hadden; bij vlagen snapte ik volkomen Nanda’s wanhoop en gebrokenheid. “God help !”.
Maar ik wilde nooit meer mijn hoekje in, nooit meer! En dat hield me oa. staande gedurende de maanden die volgden, van confrontatie op confrontatie, steeds weer klonk het verwijt, de pijn, het niet snappen, de wanhoop, de …….
Nieuwe dingen
Echter, heel langzaam ontdekte ik ook nieuwe dingen. Ik snapte Nanda meer en kende haar hart meer dan de laatste 10 jaar van ons huwelijk. Confrontaties (waar ik dus niet zo goed in was, alleen bij hoge nood) gaven ook een nieuwe verbondenheid, liefde voor Nanda. Een echt delen ontstond, want ook ik leerde mijn dingen te vertellen die ik moeilijk vond, waarvan ik baalde, of wat ik te ver vond gaan.
Ik leerde eerlijker naar mijn gevoelens te kijken en deze niet weg te stoppen. Ik leerde dat Nanda mij op een gegeven ogenblik niet meer verweet, maar het niet snapte, pijn had en die wilde delen en uiten. Lessen door tranen en huilbuien heen, lessen van hoop in de wanhoop, kracht in zwakheid, volharding. Lessen die zo moeilijk zijn te leren en dan nog maar mondjesmaat en heel langzaam. Gevoelens en gedachten die binnen een uur heen en weer kunnen schieten tussen: ‘hoe heb ik dit ooit kunnen doen’ en de rillingen krijgen als ik denk aan de verslaving, tot: ‘hoe blijf ik staande? ‘, omdat ik onderhuids voel hoe makkelijk terugvallen is. Ik denk regelmatig aan het boek Jozua waarin God tegen Jozua zegt: “Wees moedig en sterk, wees moedig en sterk”, als Jozua de belofte krijgt dat het nieuwe land veroverd zal worden. Zo zie ik uit naar de verlossing van Nanda, dat zij weer vrij kan leven, blij, zich veilig voelend, weer zin krijgt in het leven.
We zijn een heel eind. Maar alertheid blijft. De verleiding ligt op straat en daar ligt ook een grote strijd om zuiver te blijven. Films en tv kijk ik nog nauwelijks (buiten journaal en samen met Nanda). Ook al zie ik het soms helemaal niet meer zitten, morgen is er een nieuwe dag en het is de enige weg. We zien in alles op God en als Hij mij heeft bevrijd, dan geloof ik dat Hij Nanda ook wil genezen van de wonden die ik heb geslagen. Nanda is een fantastische vrouw.
→ Lees het verhaal van Nanda (de vrouw van Erik): ‘Hij keek altijd naar andere vrouwen’.