Jannie (39 jaar): “Hij won langzaam mijn vertrouwen weer”

Ik kom uit een goed christelijk gezin. We gingen elke zondag naar de kerk en we hebben ook thuis God mogen leren kennen als een Vader. Ik vond een baan en ging op mijzelf wonen. Zoals elk jong meisje had ik ook een droom van een lieve man met liefst ook nog kinderen. Maar dat bleef uit. Ik had erg veel moeite met de weg die God blijkbaar met me wilde gaan. Ik heb een heel lastige tijd doorgemaakt. Uiteindelijk zorgde God ervoor dat ik mijn situatie aanvaardde en er kwam weer rust in mijn leven. Juist in deze tijd stierven mijn ouders vrij kort na elkaar. Weer stond mijn leven op z’n kop. Toch heeft God me er weer doorheen geholpen.

Klaas

Het duurde daarna niet zo heel erg lang dat ik Klaas leerde kennen. Al heel snel ontdekten we dat we allebei wees waren en een heleboel gevoelens konden delen. Ook zaten we op dezelfde geloofslijn. Al snel waren we tot over onze oren verliefd op elkaar en besloten we om te gaan trouwen. De mensen om me heen vroegen me wel eens: ‘Gaat dit niet heel erg snel? ‘ Maar voor ons kon het niet snel genoeg gaan. We belden elkaar elke dag, we zagen elkaar elk weekend. Wat hebben we veel afgepraat met elkaar, maar ook heel veel gebeden en uit de Bijbel gelezen. Wat een gezegende tijd was dat. Na korte tijd trouwden we. Wat een feest om samen te leven. Ook lastig, want we hadden allebei al een leven achter ons. Maar we gingen er samen voor. Al snel werd ik zwanger en mochten we de trotse ouders worden van een prachtig kind! Wie had dat gedacht! God is groot.

In het begin van ons huwelijk hebben we een huwelijksconferentie bezocht. Een geweldig weekend. Maar hier kwam ook uit dat Klaas soms porno keek. Hij wilde daarmee stoppen en ik, onervaren en naïef, dacht dat het wel weer over zou gaan.

Ondertussen werd ons leven drukker en drukker met werk en kerk. We hadden steeds minder tijd voor onszelf, laat staan voor elkaar.

Laptop

Op een dag waren we als gezin naar de Efteling geweest. Het was een heel gezellige dag met elkaar. We kwamen weer moe en voldaan thuis en toen de kinderen naar bed waren, zaten wij nog naast elkaar op de bank. Klaas zat naast mij met z’n laptop op schoot. Ik zag wat bewegen en wilde meekijken, maar Klaas drukte het snel weg. Ik vroeg waarom hij dat deed en toen kwam het hoge woord eruit. Wat schrok ik. Wat was ik boos. Wat voelde ik me misbruikt. Het kwam eruit dat hij dit veel vaker deed. En nu? Het was ondertussen al erg laat. Wilde ik nog wel samen in één bed liggen? Ik heb heel duidelijk mijn grens aangegeven. Zo wilde ik niet verder met hem leven als hij er voor koos om dit voort te zetten.

Plotseling ligt je hele leven in duigen. Toch zijn we uiteindelijk maar gaan slapen. De volgende dag heeft Klaas gelijk hulp gezocht en gevonden bij een ervaren christen-hulpverlener. Ook ik moest mee. Eerst wilde ik niet, maar deze hulpverlener beschreef zo goed hoe ik me zou voelen; hij moest er wel verstand van hebben. En dat bleek ook zo. En hij had niet alleen verstand van zaken, maar was voor mij ook een doorgeefluik van Gods grote liefde!

Tussen ons was het vreselijk. Het was koud en kil. Wat was ik in een diepe put gevallen en daarboven was een heel donkergrijze wolk waardoor helemaal geen enkel lichtpuntje kwam.

We konden heel snel aan onze therapie beginnen en via onze hulpverlener kwam ik terecht bij Kostbaar Vaatwerk. Ik kon al heel snel meedoen in de contactgroep. Geweldig om zo samen je gevoelens te delen en verhalen van anderen te horen.

Kunstwerk

Ik kon nauwelijks mijn werk doen en had grote behoefte om me een week af te zonderen. Mijn vriendin, die ook  kunstenaar is, kon me een week opvangen. Wat was dat goed. In de rust en stilte kon ik weer lezen in de Bijbel en tot God bidden. Samen met mijn vriendin mocht ik in haar atelier werken. Daar heb ik een kunstwerk gemaakt over de gevoelens die ik had. Wat een boosheid zat er in mij. Wat voelde ik mij verscheurd van binnen. Wat voelde ik me alleen en koud. Wat voelde ik me misbruikt. Vies voelde ik me van binnen.

Een vreselijk werkstuk werd het, waarbij vooral het maken therapeutisch was. Al mijn pijn die ik van binnen voelde kwam op papier! Mijn vriendin begeleidde me in de activiteit maar ook door achter mij te zitten en in de Bijbel te lezen en voor mij te bidden. Wat een zware dag! Maar er kwam ook weer rust in mij. God was met mij bezig. ’s Avonds kon ik voor het eerst weer heel goed slapen. De volgende morgen kwam er een verlangen in mij om nog een kunstwerk te maken. Maar nu een werk van de toekomst. Ik wilde een brug maken tussen onze harten in. Want dat was wel heel erg nodig! Maar dat kan niet zonder het vergevende kruis van Jezus. En het stralende licht van de Geest die onze harten vult. Aan het einde van ons ‘therapiepad’ staan de symbolen van geloof, hoop en liefde. Het was geweldig om te maken, omdat dit ons allebei weer hoop gaf voor de toekomst. Het was heel belangrijk voor mij maar zeker ook voor ons!

In deze week had ik eigenlijk geen contact gehad met Klaas. Alleen onze kinderen mochten mij ’s avonds bellen voordat ze gingen slapen. Na deze week van heel hard werken, God zoeken en vinden, werken aan mijn werkstukken, lopen met de hond, praten met mijn vriendin, kreeg ik steeds meer het verlangen om Klaas weer te zien. Hij zou me op zaterdag ophalen met de auto.

Thuisgekomen heb ik hem mijn kunstwerken laten zien. Dat was wel weer heftig, maar heel goed. Klaas begreep nu een beetje hoe ik me voelde. Maar eigenlijk was ik alweer verder.

Toenadering

Ook Klaas had niet stil gezeten deze week. We hebben heel wat afgepraat en heel voorzichtig kwamen we weer wat nader tot elkaar. Klaas heeft een schuldbelijdenis geschreven en aan mij voorgelezen. Wat vond ik dat moeilijk, want daarin stond zo veel meer dan ik al wist. En wat deed dat pijn om dat allemaal te horen. Vreselijk. Op dat moment kon ik er nog niet veel mee. Ik heb het aangehoord en het deed pijn. Toch was het goed. Een heel klein stukje naar herstel. Later toen we weer veel verder waren, hebben we deze schuldbelijdenis verbrand. We waren zo ver in ons herstel dat ik Klaas heb kunnen vergeven. Het werd steeds duidelijker dat hij echt radicaal gestopt was met zijn verslaving. En dat hij ook heel hard aan het werk was om onze relatie te redden. Het was heel fijn om de schuldbelijdenis samen te verbranden. Heel emotioneel, weer een stap in de goede richting. Want vanaf dat moment was er ook weer ruimte voor een kleine aanraking en de liefde kwam heel voorzichtig weer een beetje terug.

De therapiegesprekken waren heel goed voor ons. Het was duidelijk dat Klaas radicaal gebroken had met de porno. En hij is gaan praten met mij over alle verleidingen. Helemaal niet leuk om te horen, maar o zo goed dat hij er open over praat. Natuurlijk zijn er aanvechtingen, maar Klaas kan er goed mee omgaan.

Vertrouwen

Heel langzaam moest het vertrouwen tussen ons weer opgebouwd worden. Daar hebben we ook hard voor gewerkt. We hebben heel wat rondjes in onze omgeving gelopen of boven in onze slaapkamer gezeten om samen te praten. En niet altijd was er begrip van mijn kant. Over wat Klaas deed of gedaan had. Maar doordat hij mij liet zien dat hij echt radicaal gebroken had en nu open probeerde te zijn, won hij heel langzaam mijn vertrouwen weer.

Een tijdje geleden hebben we onze trouwdag gevierd met het weer omdoen van onze ringen. We zijn een heel eind in herstel. Het blijft hard werken met ons tweeën, maar we vertrouwen elkaar weer. Er is weer liefde en die zit nog dieper dan die al zat. We hebben geleerd dat ons hart gevuld moet zijn met Gods Geest. Als dat niet zo is komen de aanvechtingen. God is groot en vol genade. Hij heeft ons beschermd voor elkaar, ons vergeven en ons weer bij elkaar gebracht. Hij heeft ook mensen op ons pad gebracht die het licht van God door lieten schemeren. Heel langzaam verdween bij mij de donkergrijze wolk en kon ik weer uit die diepe put klimmen.

We hebben moed voor de toekomst. God zal met ons en met ons gezin meegaan.

Een heftige periode in een notendop.