Waardoor stoppen mannen met hun seksverslaving?

Waardoor stoppen mannen met hun seksverslaving? Is er 1 ding wat daarvoor de doorslag kan geven?

‘Petra’

Antwoord van Peter en Paul

Peter:

Ik kan eigenlijk niet 1 concreet punt benoemen, wat bij mij de doorslag gaf om te stoppen met mijn verslavingen. Het waren meerdere factoren.

Wat in eerste instantie voor mij meespeelde, was dat ik op een bepaald moment zo moe was van het dubbelleven en het liegen. Ik was de hele dag bezig om te onthouden wat ik allemaal gezegd had, om het ‘juiste’ te vertellen, zodat alles klopte en ik mezelf niet in de problemen bracht, waarbij ik me dan weer afvroeg hoe mijn vrouw zou reageren. Regelmatig liep ik helemaal vast in mijn eigen leugens en werd ik gek van het leven in twee werelden. Dat bracht me ertoe om eindelijk te gaan opbiechten wat er allemaal aan de hand was.
Het opbiechten zorgde ervoor dat er een enorme last van me afviel. Vroeger moest ik altijd opletten bij alles wat ik zei, nu viel dat weg. Ik kon eindelijk eerlijk zijn, en voelde ook echt het verlangen om voortaan eerlijk te zijn. Het was een opluchting en het leek wel of mijn hele tweede persoonlijkheid na het opbiechten verdwenen was. Tegelijk werd ik overspoeld door allerlei gevoelens: schaamte, schuld, minderwaardigheid. Ik wist daar geen raad mee. Ik was in een andere wereld terecht gekomen, waarin alles open lag. De wil om te breken met mijn verslaving was er wel, maar ik bleek nog te zwak om het ook daadwerkelijk te kunnen.

Wat vervolgens voor mij meespeelde, was dat ik geconfronteerd werd met de directe gevolgen van mijn handelen. Ik kon niet meer thuis wonen, was ineens alleen en ging daardoor inzien wat ik allemaal kwijt zou raken als ik door zou gaan met alles. In de periode dat ik verslaafd was, hemelde ik het alleen-zijn op. Mijn vrouw wees mij regelmatig terecht en ik vond dat vreselijk irritant. Ik dacht dat het heerlijk was om niemand om je heen te hebben en alles te kunnen doen wat ik maar wilde. Het werd een soort ideaalbeeld, maar de werkelijkheid bleek heel anders. Vanaf het moment dat ik ‘op straat’ werd gezet, had ik de vrijheid waar ik naar verlangd had, maar ik kwam erachter dat die heel leeg was; je houdt dan alleen de verslaving over. Als je verslaafd bent, zie je de waarde niet meer van veel dingen. Je bent verblind en het enige wat je denkt is: ‘de drugs, de alcohol, de porno brengt je geluk of rust’ en daar vlucht je steeds in weg. Alles eromheen is minder belangrijk. Ik zag dus wat ik kwijt zou raken, en daardoor zag ik ook wat werkelijk waardevol was. Dat motiveerde me nog meer om echt te willen gaan breken met mijn verslavingen.

Een derde aspect wat mij ertoe aanzette om echt los te gaan komen van mijn verslavingen, was dat er mensen om mij heen waren die mij bleven zien als een persoon. Die wel de verslaving veroordeelden, maar niet mijzelf als mens. Diep van binnen hunkerde ik – net als alle (verslaafde) mensen – naar een stuk erkenning en liefde. En nadat ik alles had opgebiecht, bleek dat er nog steeds mensen waren die – ondanks al mijn fouten – van mij bleven houden. Mijn hulpverlener bijvoorbeeld, mensen uit onze gemeente, een familie lid, en mijn vrouw ook. Alhoewel ze mij confronteerde met mijn verslaving, en uiteindelijk duidelijke grenzen trok, haalde ze mij als persoon niet naar beneden. Ze sprak me aan op mijn daden, maar wees me niet als persoon af. Dat heeft veel met me gedaan. Zo werd de motivatie om er helemaal en radicaal mee te breken steeds groter, en is me dat uiteindelijk – met Gods hulp en hulp van anderen – ook gelukt.

Paul:

Zolang mijn verslaving zich beperkte tot fantasieën, zelfbevrediging en porno kijken, zag ik de ernst er niet zo van in: ik deed toch niemand anders kwaad? Wat ik natuurlijk niet in de gaten had, was dat ik er wel kwaad mee deed. Ik deed God kwaad door Zijn uitreiken naar mij totaal niet te beantwoorden, ik deed mezelf kwaad doordat ik geestelijk zo dood als een pier was, ik deed mijn vrouw kwaad doordat ik een heleboel niet bij haar zocht maar bij “anderen” en ik deed mijn gezin in het algemeen kwaad doordat ik niet de man was zoals God die heeft bedoeld. Ik nam onvoldoende verantwoordelijkheid voor mijn eigen leven en nam zeker ook onvoldoende verantwoordelijkheid in mijn rol als man en vader. Dat zijn dingen die ik toen niet zo helder zag. Wat het duidelijker maakte, was dat ik daadwerkelijk heel grof de fout inging door een seksuele verhouding te beginnen met iemand anders; dat maakte de maat vol. Het is natuurlijk heel verdrietig dat dat de maat vol maakte.

In de periode voordat ik die verhouding begon, had ik contact opgebouwd met een vriend bij mij in de kerk. Hij wilde regelmatig met me afspreken en het dan hebben over “mannendingen”. Het kwam er achteraf op neer dat hij een zelfde soort traject had meegemaakt en nu andere mannen in de kerk ook zover wilde krijgen dat zij anders in het leven zouden gaan staan, meer zoals God het bedoeld heeft. Dat lukte tot op zekere hoogte bij mij, uiteraard niet meer dan wat ik toeliet.

De vriendschap die ik met hem had opgebouwd en de openheid die er in onze gesprekken was, is wel een van de factoren die mij in het nauw dreef waardoor ik niet anders kon dan openheid van zaken geven. Ook heb ik in die periode veel nagedacht over hoe ik verder wilde in het leven en ik heb veel gezocht naar manieren om mijn huwelijk te redden zonder open te worden, zodat ik dit verborgen kon houden. Alles wat ik vond en las was echter heel duidelijk en eigenlijk wist ik het zelf ook al lang: het is niet mogelijk om een goed huwelijk te hebben en te houden zonder dat je bereid bent alles met elkaar te delen. Geheimen zoals deze staan een goed en eerlijk huwelijk in de weg, dat is niet anders.

Dit alles bij elkaar heeft ervoor gezorgd dat ik eigenlijk gewoon niet anders kon dan het opbiechten. Die vriend en ook anderen hebben mij toen wel duidelijk gemaakt dat ik ook echt volledig schoon schip moest maken en als er ook maar iets was dat nog achterbleef, dat dan nu het moment was om het boven tafel te brengen. Anders zou het later toch weer terugkomen of moeilijker worden. Dat heb ik toen ook wel gedaan; ik heb heel erg veel aan mijn vrouw moeten vertellen, meerdere keren.

Ik had toen twee vrienden met wie ik heel veel besprak; met hen kon ik in de moeilijkste periode ook alles delen over het traject dat ik met mijn vrouw doorging. De openheid was er dus naar mijn vrouw, maar ook naar mijn vrienden; zonder dat hadden we het waarschijnlijk niet gered.

In dat alles heb ik kunnen breken met de verslaving, omdat ik ook duidelijk voor ogen hield dat het een verslaving was: seks was de hoogste waarde in mijn leven en dat is gewoon niet terecht. Het is iets heel moois, maar je moet het niet gebruiken om een fijn gevoel te krijgen als je je niet zo fijn voelt. Je wordt er echt alleen maar leger en hongeriger van. Veel mensen zijn er tegenwoordig van overtuigd dat vooral mannen niet zonder kunnen en dat is echt onzin. Het wordt gezien als een primaire levensbehoefte en als altijd beschikbare consumptie. Die leugen ontzenuwen in je eigen leven valt niet mee met de maatschappij waarin wij leven om je heen, maar het is het belangrijkste wat je moet doen om vrij te komen van de verslaving.

Dit lijken een hoop dingen die je “moet” doen. Het is wat mij betreft geen recept of toverformule waarbij succes gegarandeerd is. Het allerbelangrijkste is het ingaan op Gods uitnodiging om bij Hem te komen en Zijn kind te mogen zijn. Vanuit die positie is alles mogelijk; je kunt dan dagelijks zijn kracht, leiding en liefde ervaren. Prijs God, door Hem en in Hem leven wij, door Hem en in Hem ben ik nog steeds getrouwd met mijn vrouw en mogen we samen een geweldig gezin hebben waar ik heel erg dankbaar voor ben.