Wanneer geef ik mijn man het vertrouwen om weer met geldzaken om te gaan?

Ik ken mijn man al ruim 10 jaar. Ik wist dat hij wel eens porno keek, maar ik dacht dat ik daar wel mee om kon gaan. Omdat het steeds makkelijker is om op internet te komen, is dit tot extreme vormen gegroeid. Ik heb het ontelbare keren moeten ontdekken. Hij doet alles stiekem en hulp heeft tot nu toe nooit geholpen. Ook eerder gemaakte afspraken komt hij niet na.

De laatste keer dat ik er achter kwam dat het fout was, bleek dat er flink wat geld weg was. Mijn man had een eigen rekening. Ik had geen inzage in die rekening, maar vond wel dat er vaak geld van de gezamenlijke rekening naar zijn rekening ging. Toen ik daar naar vroeg, kreeg ik als antwoord dat hij snoepbuien had en koeken en chocola kocht onderweg. Tot de dag dat hij per ongeluk zijn pas gaf om in te loggen en ik er achter kwam dat hij het aan pornosites uitgaf.

Tijdens een hulpverleningsgesprek werd mij geadviseerd om alle passen in beheer te nemen en de bank app te verwijderen zodat hij nergens bij kon. Daar was hij het mee eens. Nu, 10 maanden later, wil hij toch wel zijn bankpas om indien nodig iets te kunnen betalen. Zoals de parkeergarage bij therapie.

Wat is wijsheid? Hem zijn bankpas geven en hem de verantwoordelijkheid geven om er normaal mee om te gaan? Of afgepast geld elke week? Ik vind dit erg moeilijk.

‘D’

Antwoord van Wilbert

Elke maand leggen we een aantal vragen van forumleden voor aan hulpverleners die betrokken zijn bij onze stichting. Sommige van deze vragen en antwoorden publiceren we ook op de website. Onderstaande vraag van een forumlid werd beantwoord door Wilbert Weerd (praktijk Dichterbij Herstel in Veenendaal www.dichterbijherstel.nl)

Beste ‘D’

Wat een lastige en complexe situatie, sowieso. En vervelend dat je nu voor dit dilemma komt te staan. De situatie en jullie verhouding is hoe dan ook ongezond omdat hij vrijheid en verantwoordelijkheid heeft misbruikt om in het geniep zijn eigen zin te doen. Dat jij dan het geld in beheer moest houden is eigenlijk meer een noodgreep dan een echte oplossing. Zo te lezen heb je nog weinig reden aan te nemen dat hij er nu anders mee om zal gaan.

Je schetst een dilemma. Wat je ook kiest, je kiest tussen twee kwaden. Dat houdt in dat je niet echt rust of zekerheid zal hebben dat je de ‘goede’ keuze maakt in dit dilemma. Je schetst het dilemma als: ‘óf hem verantwoordelijkheid geven, óf hem inperken in zijn vrijheid’.

Je hebt volgens mij deze keuzemogelijkheden.

1. Je laat het zoals het nu is. Hij krijgt dan geen zelfstandig beheer over zijn financiën en hij heeft dit te accepteren als consequentie van zijn gedrag. Zijn lijden staat in geen verhouding tot het lijden wat jij door zijn gedrag hebt ondervonden. Er is nog te weinig aanleiding om hem te kunnen gaan vertrouwen zelfstandig beheer te voeren over de financiën. Dit zou hem boos kunnen maken en onderlinge spanning kunnen geven. Dan zou de vraag zijn of jij dat aankunt?

2. Je geeft hem meer financiële mogelijkheden dan gepaste bedragen. Dus zelfstandig beheer van zijn financiën. Daarmee neem je het risico dat hij weer een vervolg geeft aan waar hij gebleven was. Dat deze pauze van 10 maanden hem wel ingeperkt heeft maar zijn hart en begeerte hetzelfde zijn gebleven. In dat geval raakt dit ook de onderlinge afstand, spanning en eenzaamheid. Want jij zal dan weer in de spanning terechtkomen dat je niet weet of hij eerlijk is, dat je niet weet of hij liegt. Dat je niet weet wat je moet doen als blijkt dat hij weer digitale seks zijn vlucht en toevlucht vind. Mogelijk de angst dat het definitief niet meer lukt tussen jullie.

Wat je ook kiest, elke keuze zal spanning geven. Dat is niet zo’n fijne boodschap om te horen maar het helpt wel om je af te vragen wat jij nodig hebt en wat voor jouzelf het beste is. Mensen die het proberen goed te doen gaan veel denken maar vergeten vaak te luisteren naar hun eerste ingeving, hun eigen behoeftes en wat zijzelf nodig hebben. Omdat je gaat ‘over-analyseren’ verlies je jezelf in al de gedachtes die je hebt.

De weg uit een dilemma is vaak niet met je verstand maar met je gevoel. Wat voor jou uiteindelijk goed voelt en voor jou te doen is. Natuurlijk gebruik je daarbij ook je verstand, maar het gaat om de eerlijkheid en kwetsbaarheid naar jezelf toe. Te mogen zijn en mogen voelen wie je bent. Jij bent al lang verwaarloosd, gekwetst en bedrogen door je man dus het is zaak te leren (h)erkennen welke zorg jij nodig hebt. Niemand kan en mag deze keuze voor je maken, maar wel met je meeleven welke consequenties welke keuze voor je heeft en wat het voor je betekent.

Uiteindelijk is het zaak te beseffen dat jij nooit zijn hart kan en hoeft te veranderen. Dat hij, hoe erg ook, kan blijven kiezen om vast te houden aan zijn eigen pijn en omgang met die pijn. Elk mens heeft de autonomie om zichzelf te verharden. Dat dit een enorme impact heeft op het huwelijk is evident en toch is het belangrijk te beseffen dat ieder alleen verantwoordelijk is voor zijn of haar eigen keuze. Helaas is het dan niet altijd mogelijk samen in een huwelijk te blijven. Uiteindelijk is het aan hem wat hij wil gaan doen en of hij de reis wil maken naar zijn eigen hart en naar jouw hart. Therapie ondersteunt dat proces maar de reis zelf moet ieder mens zelf gaan.

Sterkte!

Wilbert Weerd

ps. Voor parkeergarages is vaak ook een pas te regelen zoals bijvoorbeeld de pas van yellowbrick.