Skip to content

Ja maar, het is zo moeilijk!!

“Ik vind het moeilijk om een hulpverlener te zoeken, want zo iemand kan me toch niet echt helpen.”
“Ik vind het moeilijk om deel te nemen aan die mannengroep, want ik vind het eng om me in een groep uit te spreken. ”
“Ik vind het moeilijk om die soa-test te gaan doen, want wat als de uitslag niet goed is?”
“Ik vind het moeilijk om mijn probleem aan te pakken, want ik ben bang dat het pijn gaat doen.”
“Ik vind het moeilijk om een buddy te gaan zoeken, want wat zal die wel niet van mij denken?”

Heb je deze – of soortgelijke uitspraken – wel eens gehoord van je geliefde? Herken je zijn verzuchting dat het zo moeilijk is? Dat het pijn doet, lastig is, of dat hij tegen dingen aanloopt? En hoe gaat hij daar vervolgens mee om? Zet hij dan door, ondanks de pijn, moeite of weerstand? Of legt hij zich er juist bij neer? ‘Het is zo moeilijk’ wordt dan een argument om iets, dat op zichzelf goed of nodig is, maar niet te doen. Het is te moeilijk. Punt. Als ‘partner van’ kun je daar trouwens in meegaan. Ik hoor dat ook regelmatig van vrouwen: ‘Ja maar, hij vindt het moeilijk.’ En ook zij lijken dat dan soms als een argument te gebruiken om het normaal te vinden dat hun geliefde niet in beweging komt.

Iets moeilijk vinden als geldige reden om het goede niet te doen. Best raar eigenlijk. Want blijkbaar zit daar de gedachte achter dat je als man wel kunt breken met je seksverslaving op een makkelijke manier. Een manier die geen pijn doet, geen moeite kost, geen schaamte oplevert. Het moet makkelijk gaan. Misschien wel bijna vanzelf. En is dat niet precies één van de patronen die vaak onder een verslaving liggen? Veel verslaafden zijn verslaafd geraakt, juist omdat ze niet goed om konden gaan met moeilijkheden en pijn en teleurstellingen. Porno werkte als een verdoving. Even niet meer voelen, even geen pijn, geen schaamte, geen gevoel dat je een ‘loser’ bent of welke nare gedachten je daar ook maar mee wilt onderdrukken. Pornoverslaafden hebben bijna altijd gekozen voor de ‘makkelijke’ weg. Misschien wel met de achterliggende gedachten: ‘het leven is moeilijk, dus porno mag.’

Maar om úit die verslaving te komen is het o.a. nodig dat hij bereid is om die moeilijke dingen te gaan doen. Om de pijn niet langer te verdoven, maar aan te gaan. Om angst niet te laten regeren, maar moed te tonen. Om niet langer bang te zijn voor wat anderen dan misschien wel zullen denken of zeggen, maar door een stap te zetten en hulp te vragen. En ja, dat is moeilijk. Dat is enorm moeilijk. En het zal strijd opleveren en pijn doen en nog heel veel meer. Maar vrij worden van porno gaat nu eenmaal niet op een makkelijke manier. Er is geen snelweg naar vrijheid, waarbij hij voorbij kan razen aan al die moeilijke dingen die hij tijdens zijn verslaving uit de weg is gegaan. De weg naar vrijheid leg je te voet af. Het is een weg waarbij hij onder ogen leert zien waar hij zijn ogen voor sloot, een weg die levensveranderd is en die uitkomt op een plek die zoveel mooier is dan hij tijdens zijn verslaving ooit had kunnen bedenken.

En deze waarheid heb je als vrouw nodig om te horen als jij geneigd bent hem te verontschuldigen als hij iets moeilijk vindt. Besef dat ‘het is zo moeilijk’ geen argument is om het goede niet te doen. Sterker nog: misschien is het zelfs een aanwijzing om het dan juist wel te doen! Is iets moeilijk? Prima, dan betekent dat waarschijnlijk dat je het nodig hebt! Houd jij vast aan de waarheid dat vrijkomen hem iets zal gaan kosten. Erken gerust dat het inderdaad moeilijk zal zijn, maar spreek ook de waarheid uit: dat het moeilijke vaak nodig is. Bemoedig hem door te zeggen dat hij er niet alleen voor staat. Er zijn zoveel goede hulpverleners die – vaak uit eigen ervaring – weten hoe lastig het kan zijn om in beweging te komen. Die niet zullen veroordelen of uitlachen, maar willen steunen, meelopen en de weg wijzen. Hij mag daarbij weten dat God erbij is als hij die moeilijke weg wil gaan, Hij wil moed, kracht en wijsheid geven. Aan je man. En ook aan jou. Want ook als ‘partner van’ loop je vaak tegen dingen aan die je moeilijk vindt of die pijn kunnen doen. Hulpverlening starten, grenzen stellen, dat ingewikkelde gesprek aangaan, je gevoelens onder ogen durven zien, die vragen stellen, je hart delen, vergeving schenken. De lijst van moeilijke dingen kan eindeloos lang lijken. Maar ook jij mag het aangaan. Stap voor stap. Met steun, aanmoediging en hulp van mensen om je heen, van lotgenoten of een hulpverlener, maar bovenal van God.

‘Ja maar het is zo moeilijk’ is dan niet langer een excuus – voor jou of voor hem – om te blijven zitten waar je zit. Het is een aansporing om in beweging te komen en het goede of nodige te gaan doen. Sámen met Hem voor Wie niets te moeilijk is.

Anita

Back To Top