Kan hij wel echt van de porno afkomen, als hij daar niet echt in gelooft?

Mijn vriend (28 jaar) en ik (25 jaar) hebben nu bijna een jaar een relatie en kennen elkaar bijna twee jaar. Voordat we aan een relatie begonnen, was hij al open over zijn verslaving aan porno. Ik ben dankbaar voor de openheid en eerlijkheid van toen en nu. Ik geniet van het contact met hem en zie een mooie, lieve en gevoelige man met waardevolle eigenschappen.

Ik merk echter dat ik zijn kijken naar porno en de gevolgen hiervan steeds lastiger ga vinden. Hij heeft regelmatig een onrustig en leeg gevoel waardoor hij getriggerd wordt om porno te kijken. Ook andere gebeurtenissen zoals negatieve feedback van zijn werkgever kunnen hiertoe leiden. Hij kan zich dan neerslachtig en leeg voelen, ook over onze relatie. Hij vraagt zich dan af of we maar moeten stoppen zodat hij zich misschien weer beter voelt. Als we samen zijn, heeft hij deze relatietwijfels nauwelijks. Hij geeft aan dat het in de pornowereld zo anders is met relaties en dat dit hem ook in de war maakt. Hij heeft bijvoorbeeld hogere verwachtingen van lichamelijk contact en voelt zich dan leeg (katergevoel) als hij niet de opwinding en het prettige gevoel ervaart wat hij met porno heeft.

Doordat we elkaar steeds beter leren kennen, voel ik het vaak al aan als hij zich onrustig voelt. Ik denk dat zijn negatieve gevoelens door de porno komen en/of versterkt worden, maar zelf twijfelt hij veel aan dingen en weet dan niet hoe hij hiermee om moet gaan. Ik merk dat ik me steeds meer aan hem begin te binden, maar zijn onrust en onzekerheid vind ik erg lastig. In het begin van onze relatie merkte ik dat ik mijn gevoelens soms te veel wegstopte en sterk wilde zijn, maar inmiddels laat ik hiervan steeds meer zien. Mijn vriend vraagt ook naar mijn gevoelens en dat waardeer ik zeer.

Hij kijkt al sinds zijn 13e naar porno en dit is echt een uitlaatklep voor zijn emoties geworden, een gewoonte van zoveel jaar en hiermee helaas ook een hardnekkige verslaving. Hij wil echt stoppen met het kijken, maar dit lukt hem al die jaren al niet. Hij is hierover wel weer in gesprek met deskundige, maar hij heeft zelf de moed een beetje verloren dat het hem gaat lukken om ermee te breken. Ik kan dit ergens wel begrijpen, maar ik ben zelf meestal wel aardig positief ingesteld en geloof echt dat je van porno af zou kunnen komen. Ik heb de wens om ooit een keer te trouwen en een gezinnetje te zijn, maar dat wil ik wel in een verslavingsvrij huwelijk. Mijn vriend weet dat ik een verslavingsvrij huwelijk wil en hierdoor voelt hij ook weer de druk dat hij moet veranderen en geeft dit hem een gevoel van falen als het niet lukt (wat weer een neerwaarts spiraal kan geven). Ik wil hem zeker niet pushen, maar tegelijk loop ik ook voorbij aan mijn eigen gevoel als ik zou doen alsof zijn kijken naar porno en verslaving mij niets doet. Maar is het wel realistisch wat ik wil en wil ik hem wel kwijt als blijkt dat hij er niet los van kan komen?

Soms denk ik: trek ik dit wel op langer termijn? Kan hij dan wel echt van de porno afkomen, als hij daar niet echt in gelooft? En wat zijn de gevolgen van zijn pornoverslaving op langer termijn? Ik vraag me dan soms af of deze relatie wel kans van slagen heeft. Tegelijkertijd zie ik ook een man, die in kwetsbaarheid, zijn angsten en onzekerheden durft te delen en hierbij ook oog heeft voor wat dit met mij doet. En bovendien vind ik hem een erg leuke man:), we hebben veel plezier en goede gesprekken met elkaar. Hij vindt het erg lastig om zijn gevoel te delen (en ze echt te ervaren) en zet heel vaak naar de buitenwereld een masker op. Hij is gewend om dingen op te kroppen, hier is hij wel positief in aan het veranderen door meer dingen te delen. Ik wil hem dolgraag helpen, maar weet dat dit zijn problemen niet op gaat lossen. Maar wat is dan wel een helpende houding vanuit mij en ben ik niet te positief ingesteld?

‘Marlies’

Antwoord van Anita

Beste ‘Marlies’

Het is mooi hoe je schrijft over de positieve eigenschappen van je vriend en de mooie dingen die er zijn. Wat fijn dat jullie dat samen hebben. En tegelijk is er ook dat andere, die pornoverslaving, waar hij gelukkig wel eerlijk over is, maar waar hij zich ook min of meer bij neer lijkt te leggen. Hij wil misschien wel weer hulp starten, maar heeft er weinig vertrouwen in dat het werkt. En dat zou betekenen dat de porno in zijn leven altijd blijft en dat kan grote gevolgen hebben voor hemzelf, voor jou en voor jullie relatie. Dat is heftig. Je merkt zelf ook steeds meer, lees ik, dat je het steeds lastiger gaat vinden. Het praten daarover gaat volgens mij moeilijk, omdat je hem ook niet teveel druk wilt opleggen. Wat kun je dan nog wel?

Ik denk dat je vooral mag vasthouden aan twee dingen: dat jij merkt dat je zijn pornoverslaving niet oké vindt en dat het wel degelijk mogelijk is dat mannen kunnen breken met hun pornoverslaving. Je vriend ziet het niet, en dat is ook wel logisch. Hij kijkt door zijn verslavingsbril. Jij ziet het (vaak) wel, en dat mag je vasthouden. Jij hebt die verslavingsbril niet op, maar ziet wat ik ook zie: er is heel veel hulp voorhanden, er zijn heel veel mannen die ermee kunnen breken. Maar het gaat niet vanzelf, en het gaat ook niet zonder ‘prijs’ te betalen. Je vriend zal aan de slag moeten met de patronen die onder die verslaving zitten. Daar heb je er al een aantal van genoemd. Hij zal moeten ontdekken op welke manier hij die verslaving in stand houdt, hoe hij anders kan omgaan met verleidingen en moeilijke gevoelens etc. Dat is geen makkelijke weg, maar wel een weg die je van hem mag verwachten, en die je hem voor mag houden. Het lijkt me niet zo’n probleem dat hij dan wat druk ervaart. In feite betekent het dat jij zegt: ik houd teveel van je om te zien hoe jij verslaafd blijft, ik vind onze relatie te waardevol om die zomaar te laten uithollen door die verslaving. Je wilt met hem verder, maar daar hoort wel iets bij. En gelijk heb je. Hoe steviger jij hierin staat, hoe helderder voor hem de keuze is: doorgaan zoals nu, of tóch de stap gaan nemen naar gespecialiseerde hulp, en dan volhouden.

In mijn blog ‘toxic shame’ kun je nog wat meer lezen hierover.

Hartelijke groet,
Anita