In de afgelopen maanden heb ik het meermaals gehoord: “De verslaving is een probleem van jou man. Het heeft niets…

Mijn man wil alleen vooruit kijken..
Ik worstel nog geregeld met gevoelens van wantrouwen, angst en onzekerheid. Het is al een aantal jaar geleden dat we in therapie gegaan zijn vanwege porno verslaving van mijn man en de gevolgen voor mij en onze relatie. Meer dan een jaar geleden zijn we gestopt met therapie, omdat het de goede kant op ging.
Ik merk dat ik nog geregeld terug val in depressieve gevoelens. Ik merk ook dat boosheid meespeelt bij mij. Mijn man wil, zoals hij zegt, vooruit kijken, praat er liever niet meer over en is opgelucht dat hij “het” kwijt is.
Hij vindt het lastig dat ik het verleden niet kan loslaten, zegt hij, en vindt het moeilijk om met mijn gevoelens hierin om te gaan. Ik voel me nog vaak niet begrepen. Het voelt alsof hij al 10 stappen verder is en ik erachter aan hol. Ik twijfel vaak ook aan mezelf of ik niet zelf die negatieve gevoelens voed en onderhand voel ik me een zeur.
Doordat mijn man niet meer over zijn verleden, zijn gevoel en wat hij nu denkt en voelt, wil praten, wordt ik steeds banger. Zo begon namelijk mijn huwelijk en zo werdt zij pv steeds groter.Ik vraag me vaak af of het normaal is dat ik me nog vaak zo angstig voel. Ik wil het verleden graag afsluiten en mijn man 100% vertrouwen.
Maar ik heb het gevoel dat mijn man dat al heeft gedaan en nu ook wil dat ik dit doe. Maar het lukt me nog niet.
“Jeannet”
Antwoord van Anita
Beste Jeannet,
Wat goed dat je contact opneemt hierover. Want wat kun je in verwarring zijn hierover he. Aan de ene kant je gevoel dat vaak zo heftig is; angst en boosheid die alleen maar erger wordt. En aan de andere kant je man die zegt dat je vooral vooruit moet kijken. En wie heeft er nou gelijk?
Ik denk dat het vaak zo is dat een man het verleden wil afsluiten en vooruit wil kijken. Dat is eigenlijk ook wel logisch: niemand wil graag geconfronteerd worden met schaamtevolle dingen uit het verleden, of met de pijn die je een ander hebt aangedaan.
En tegelijk is het ook waar dat je als vrouw nog gedurende een lange tijd last kunt hebben van het verleden. Je bent het niet zomaar kwijt omdat je man nu niet meer verslaafd is. De wonden zijn er nog, het wantrouwen komt nog geregeld om de hoek kijken en de boosheid speelt soms ook weer op.
Als je man niet open staat voor de gevolgen van zijn verslaving – of als je als vrouw zelf besluit om die gevoelens maar te negeren – dan worden die gevolgen juist groter. Dat is ook wat je daarover schreef: omdat je man niet meer over het verleden wil praten, wordt je angst groter.
Het is daarom belangrijk is dat er toch ruimte gaat komen voor datgene wat je voelt. Dat je zelf die gevoelens niet gaat onderdrukken, en dat je man er open voor gaat staan. Tóch samen praten over het verleden dus. Niet altijd, of alleen maar, maar wel op de momenten dat het nodig is. Bijvoorbeeld als je getriggerd wordt door iets wat je man zegt of wat je ziet. Het is dan belangrijk dat je dat op een open, kwetsbare manier leert te doen. Dus vanuit jezelf, met ik-boodschappen, zonder dat je je man verwijten gaat maken, en waarbij je je niet hard, cynisch of boos opstelt. Gewoon, heel eerlijk vertellen waar je bang voor bent en wat pijn doet. En vertel dan ook op een duidelijke manier hoe je man je daarin kan helpen. Dat je het nodig hebt dat hij er gewoon ís, dat hij luistert en de moed heeft om door te vragen, zonder te bagatelliseren. Dat het je helpt als hij dan een arm om je heen slaat, en dat dit nodig is voor jullie relatie om verder te herstellen.
Dit klinkt misschien heel simpel, maar is vaak best heel lastig om te doen, zowel voor de man als voor de vrouw.
Jullie zijn ook van harte welkom op de echtparendagen die we organiseren. Deze dagen zijn bedoeld voor echtparen die samen willen werken aan herstel van hun relatie na seksverslaving of ontrouw, en deze onderwerpen (het praten over gevoelens van wantrouwen en pijn) komen daar ook weer ter sprake.
groetjes,
Anita