Contrast

Het contrast was gewoon te groot. Te groot voor één dag. Te groot om allemaal te bevatten. En terwijl we samen de weg van het station naar huis reden, kwamen de tranen dus als vanzelf.

Maar laat ik bij het begin beginnen. Bij het begin van de ontmoetingsdag alweer enkele maanden geleden. Een dag waar ik ’s ochtends vroeg vol verwachting met twee andere vrouwen naar op weg was. Benieuwd naar de vrouwen die we die dag – voor het eerst of opnieuw – zouden gaan zien en naar de gesprekken die we met elkaar zouden hebben.

Het was opnieuw bijzonder om zoveel verschillende vrouwen te ontmoeten. Om verhalen te delen. Soms ontzettend met elkaar te lachen, en een ander moment geraakt te worden door de verhalen van anderen die zo schrijnend kunnen zijn. Wat een pijn als je man jou en je kinderen verlaten heeft voor een andere vrouw. Wat een wanhoop als je zó graag met je man verder wil, maar iedere keer opnieuw valt hij terug in zijn verslaving. Wat een strijd als je als echtpaar samen het verleden een plek moet gaan geven, maar niet weet hoe je dat samen moet doen. Wat moeilijk om te merken dat iedereen je als sterke vrouw bestempelt, terwijl je juist zoveel behoefte hebt aan iemand die jouw kwetsbaarheid durft te zien.

Een ontmoetingsdag is trouwens niet alleen maar zwaar en vol ellendige verhalen, hoor. Het lachen met elkaar is er ook. Er zijn verhalen van hoop, van nieuwe inzichten, van Gods aanwezigheid, van herstel, van nieuwe keuzen. Er is evenwicht. Gelukkig maar.

En toch. Toch raakten deze dag de moeiten mij meer dan anders. Misschien kwam dat wel omdat ik deze keer een groep leidde waar een aantal vrouwen in zat wiens relatie het niet had overleefd. Na soms jaren van strijd bleek dat er geen ‘samen’ meer was. Dan ga je alleen verder, vol met vragen, want jij had óók zo ontzettend graag herstel gezien in je huwelijk. En toch maakte je man andere, heftige, harde keuzes Opnieuw en opnieuw. Onbegrijpelijk. Ongelofelijk pijnlijk.

En terwijl ik, met hun verhalen in mijn hoofd, weer naar huis ging, kwamen we aan bij het station waar mijn man me op stond te wachten. ‘Hoi schat, hoe was het vandaag?’ Een kus, een knuffel, een blije blik omdat we elkaar weer zagen. Het eten stond al klaar, vertelde hij, en hij was met onze dochter op stap geweest en o ja, had het huis gestofzuigd en vond het fijn dat ik er weer was. Ik hoorde hem stilletjes aan, en toen kwamen de tranen.

Het contrast was gewoon te groot. Aan de ene kant de vrouwen die na zo’n ontmoetingsdag alleen naar huis moesten en rouwden om hun huwelijk dat niet meer was, of vrouwen die hun huwelijk met hun mannen weer probeerden op te bouwen, maar nog zoveel pijn daarin tegenkwamen. Of de vrouwen wiens man nog niet wilden denken aan breken met hun verslaving.

En aan de andere kant vrouwen zoals ik, die thuiskwamen bij een man die een nieuw leven was begonnen, die zijn verantwoordelijkheden oppakte, die mij weer het gevoel gaf dat ik geliefd was en na zo’n intensieve dag ook nog eens zo ongelofelijk lief is.

Het lijkt gewoon niet eerlijk. Waarom ik wel, en een ander niet? Waarom is mijn man wel vrij van zijn verslaving? En waarom loopt het bij een ander zo anders?

Ik vertelde mijn man wat er door me heen ging. Waar de tranen voor stonden. En ik denk dat hij het begreep. ‘Maar weet je dan niet meer dat het bij ons zo moeilijk is geweest?’, vroeg hij me. ‘Het was niet altijd zoals het nu is.’ O ja. Ja, natuurlijk, dat is ook zo. De wanhoop en pijn en eenzaamheid had ik zelf ooit ook. Ons huwelijk is zo anders nu, dat ik dat soms gewoon vergeet. Soms kan ik bijna niet geloven dat ik zelf ooit zo wanhopig en kapot was. Dat maakt het wonder van herstel eigenlijk alleen maar groter. Dat zorgt op deze dag ook opnieuw voor dankbaarheid naar God, die zoveel herstel heeft gegeven in ons leven. En die God roep ik aan, in de wetenschap dat Hij deze vrouwen kent, dat Hij hun tranen en wanhoop en verlangens ziet, dat Hij oneindig veel van ze houdt. Hij weet wat ze nodig hebben. En in gebed leg ik hen neer in Zijn liefdevolle Vaderarmen. Vader, geef herstel en uitzicht en nieuwe hoop voor elke vrouw die te maken kreeg met deze gebrokenheid.

Anita