HELP, ik voel!!

Waarom zeg je niets? Doe je niets? Waarom begrijp je nu nog niet wat ik voel? Wat ik nodig heb? Moet ik het op een briefje schrijven, dan? Het je elke keer voorkauwen net zo lang tot je eindelijk eens op de juiste manier reageert?

Herken je dat? Een uitspraak als deze? Heb je het wel eens gedacht of zelfs uitgesproken naar je man? Ben je wel eens wanhopig geweest omdat hij maar zo weinig lijkt mee te voelen met je? Heb je wel eens gedacht – terwijl je in die put zat met hem naast je – Waarom doet hij nou niets’? Waarom zegt hij nou niets? Voelt hij überhaupt wel iets?

Pffff… je zal maar man zijn. Heb je afgerekend met je verslaving en zit je daar nu netjes in die put bij je vrouw. Heb je geleerd dat je níet moet goedpraten, niet moet ontkennen, niet moet verklaren, maar gewoon luisteren en dan is het weer niet goed. Je vrouw wil meer dan alleen luisteren, je vrouw wil dat je meevoelt! Maar hoe doe je dat? Als je zelf nog zo worstelt met je eigen gevoel en de gevoelens van je vrouw zo ontzettend heftig naar buiten kunnen komen dat je op die momenten het allerliefst een blokje omloopt. Of als ze juist alleen maar zwijgt en ondertussen van jou lijkt te verwachten dat jij wel begrijpt waarom. Wat wil ze nou eigenlijk?

Tja, dat is eigenlijk een hele goeie vraag, mannen. Misschien zouden jullie die eens moeten stellen in de put. ‘Wat wil je nou eigenlijk?’. Alhoewel, je kunt dat beter een beetje vriendelijker formuleren, bijvoorbeeld: ‘Schat, wat heb je nu nodig van mij, wat kan ik voor je doen?’

En dat is best een lastige vraag, toch, vrouwen? Wij huilen, schreeuwen, zuchten of zwijgen om aandacht. Maar welke aandacht we dan precies willen, is soms best lastig om te verwoorden. ‘Ik wil dat je voelt wat ik voel’, dacht ik vaak. Tot ik merkte dat dat eigenlijk helemaal niet kon. Er is geen mens op aarde die precies kan meevoelen met mijn boosheid, angst en verdriet. En er is geen mens op aarde van wie je dat dus mag verwachten, ook niet van je man. En trouwens; is dat eigenlijk wel wat ik ten diepste wil? Dat hij meevoelt, zich net zo ellendig voelt als ik? En is dat wat jij wil?? Of gaat het er veel meer om dat jij ruimte wilt om je gevoel te uiten bij hem? Dat hij zijn best doet om je beter te begrijpen? Om door te vragen? Om te zeggen hoe erg hij het vindt? Om je te troosten? En is het dan eigenlijk wel nodig dat hij dat met de juiste gevoelens doet? Of gaat het daar ten diepste niet om?

Weet je, ik denk dat datgene wat wij in die put ten diepste nodig hebben helemaal niet zoveel te maken heeft met het moeten meevoelen met hem. Het gaat veel meer om een keuze van hem. Een wilsbesluit. En dat is goed nieuws; het betekent dat hij helemaal niet eerst van alles moet voelen voordat hij er echt kan zijn voor jou in die put. Hij kan ervoor kiezen om bepaalde dingen gewoon te doen, en andere dingen – die hij lastiger vindt – te gaan leren. Hij kan er bjvoorbeeld voor kiezen om jou ruimte te geven voor je gevoel. Hij kan zijn best doen om te proberen jou beter te begrijpen. Hij kan leren om door te vragen als jij vertelt over je pijn. Proberen om gewoon maar uit te spreken hoe erg hij het allemaal  vindt wat er gebeurd is. En hij kan ontdekken hoe hij in de put een trooster kan zijn. Óók als hij daar zelf nog niet zoveel bij voelt.

En dat vraagt van ons de keuze om het gewoon maar eens los te laten; dat ‘moeten voelen’ van hem. Leg de lat niet onnodig hoog wat dit betreft. Wees realistisch en geef hem de ruimte om hierin gewoon te leren, stapje voor stapje. En help hem ondertussen: leer zelf om je gevoel op een goede manier te uiten. En vertel hem gewoon wat je nodig hebt. Laat hem niet raden door te blijven zwijgen en schrik hem niet af door je emoties onbeheerst te ventileren.

En zo mag je allebei keuzes maken. Allebei leren. Allebei stappen zetten, terwijl je in die put zit. Werken aan herstel van je relatie doe je samen. De een niet meer dan de ander. Of de ander hetzelfde als de een. Je mag allebei werken aan je eigen stukje van het gezamenlijke herstelproces.

Anita