Ik ben met z’n tweeën

.Ik word er wel eens moe van. Moe van de strijd tegen de nooit aflatende stroom van seksueel getinte beelden en berichten die dagelijks op ons afkomen. Ik ben de deur nog niet uit of ik word geconfronteerd met een billboard van een in lingerie gehulde vrouw in een houding die niets te raden overlaat. Na binnenkomst in een hotelkamer werd ik onlangs gratis getrakteerd op een stapel tijdschriften – waaronder een pornoblad. En zelfs ons plaatselijk suffertje genereert tegenwoordig extra inkomsten door de mannen uit mijn omgeving uit te nodigen om (en ik citeer) ‘vreemd te gaan met een vrouw uit X’.

Ik word er wel eens moe van. Moe van de strijd die ik hiertegen wil blijven voeren, omdat ik weiger me neer te leggen bij de tendens dat dit soort dingen normaal zijn. Daarom vertel ik de hotelmanager dat er mensen zijn die dergelijke bladen niet op prijs stellen (nee, zelfs niet als we het gratis krijgen). Ik overweeg al weken de redactie van ons suffertje te adviseren zijn inkomsten elders vandaan te halen. En ik ben de strijd aangegaan tegen de ongewenste reclame-berichten die zelfs opduiken in het gastenboek en op het forum van deze site.

Het lijkt wel of we het met z’n alleen steeds normaler gaan vinden dat we ongevraagd opgezadeld worden met uitlatingen die ons beeld (en dat van onze kinderen!) over seksualiteit aantasten, en die zo ver af staan van Gods bedoelingen met seksualiteit. Soms vraag ik me af of ik de enige ben die zich hier zo aan stoort, en soms denk ik: ‘ach laat ook maar, de overmacht is te groot.’

Enkele weken geleden echter werd ik weer eens aan het denken gezet door ons vierjarige dochtertje. Het was op een zonnige middag tijdens onze vakantie in Frankrijk, toen zij met haar oudere broers een soort krijgertje deden. Geen van de heren voelt zich geroepen zich bij zijn kleine zusje aan te sluiten en daarom zijn de rollen bij ons thuis altijd op dezelfde manier verdeeld: de jongens tegen het meisje. Niet dat ze zich daar druk om maken overigens, ze hebben een enorme lol met z’n drieën en zo gebeurde het dat ons dochtertje al rennend de bocht om kwam zeilen, terwijl de 2 oudere broers zich met hun zelfgemaakte pijl en boog in hun hut verstopten, klaar voor een volgende ‘aanval’.

De overmacht was wederom veel te groot voor haar, maar deze keer wist ze wat haar te doen stond. Ze ging op haar knietjes in het gras zitten, vouwde haar handen en sloot haar ogen. ‘Here God’, zei ze ‘wilt U mij helpen tegen mijn broers? Wilt U bij mij zijn?’ Meer woorden waren niet nodig. Na dit gebed stond ze snel weer op. Toen rende ze de heuvel af, haar hoofd omhoog, haar armen wijd uitgestrekt en een stralende lach op haar gezicht, terwijl ze riep: ‘Ik ben met z’n tweeën!!!’.

Ik ben met z’n tweeën. Mijn dochter van vier begrijpt het vaak beter dan ikzelf doe. Zij gaf mij een prachtig voorbeeld waar ik aan mag denken als ik moe ben van het strijden en de overmacht te groot lijkt: ik ben niet alleen. God is er bij en Hij strijdt met mij mee.

Misschien herken jij iets van deze strijd. Of misschien heb jij je eigen strijd te strijden. De strijd tegen de pornoverslaving van je man, die maar niet lijkt te beseffen waar hij mee bezig is. De strijd tegen het wantrouwen dat je niet wilt hebben, maar dat steeds maar weer naar boven komt. Misschien voer je strijd vanwege je zelfbeeld en de beelden en gedachten die je te pas en te onpas kunnen teisteren. Of je strijdt tegen het onbegrip van anderen waar je telkens tegenaan loopt. Misschien heb je het gevoel dat je hier helemaal alleen in staat en de overmacht gewoon te groot is.
Weet dan dat ook jij niet alleen staat in jouw strijd. Je hoeft het niet alleen te doen. Er is er één die precies weet wat jij doormaakt. Je mag bij Hem te rade gaan, je hart bij Hem uitstorten en weten dat Hij met je meegaat.
Dus sta maar op, kijk omhoog en ga de strijd aan – samen met Hem: jij bent met z’n tweeën.

Anita