Mijn hart is verpletterd

Mijn hart is verpletterd. Het zijn de woorden van een vrouw die ik een tijdje geleden sprak. Ze had nog maar kort geleden ontdekt dat haar man jarenlang een dubbelleven had geleid. En ze was er kapot van. Woorden als deze hoor ik iedere keer weer terugkomen van vrouwen die ontdekken of horen dat degene die ze vertrouwden (in gedachten of daden) overspel pleegde en tegen hen loog.

Mijn hart is verpletterd.
Mijn wereld is ingestort.
Ik voel me alsof ik in duizend stukken lig.
Ik weet niet meer hoe ik verder kan.
Alles is ineens anders geworden.
Ik heb geen hoop meer. 

Wat een leed zit er achter deze woorden. Leed dat vaak niet (meteen) erkend wordt door degene die de schade veroorzaak heeft. Leed ook dat vaak niet begrepen wordt door de mensen die om deze vrouwen heen staan. ‘Het is jouw schuld’ is de indirecte boodschap die vrouwen nogal eens krijgen, of ze horen dat ze niet zo moeilijk moeten doen. Reacties als deze maken de pijn alleen maar groter en zorgen er nogal eens voor dat zo’n vrouw de pijn vervolgens maar gaat verstoppen. Voor anderen, maar soms ook voor zichzelf. ‘Gewoon’ niet meer voelen, dan kun je bijna gaan geloven dat het niet zo erg was. Maar pijn, boosheid, verdriet en angst negeren leidt er nooit toe dat die weggaat. Sterker nog: het zal uiteindelijk alleen maar erger worden en langer duren voordat er herstel komt.

Iemand die het slachtoffer is geworden van een overval of een auto-ongeluk heeft behoefte aan goede zorg, aan het kunnen delen van zijn/haar verhaal, aan genezing van emotionele en lichamelijke wonden, aan begrip en een veilige omgeving. Datzelfde geldt voor vrouwen die zwaar beschadigd zijn door de leugens en (digitale) ontrouw van hun geliefde. Zij hebben mensen in hun omgeving nodig. Mensen die niet bagatelliseren, maar echt kunnen luisteren. Die geen ongevraagd advies geven, maar de ander de ruimte laten om haar eigen keuze te maken. Die niet veroordelen, maar liefdevol naast de ander kunnen staan. Mensen die er gewoon zíjn, en die blíjven, ook als het herstelproces lang gaat duren.

Wat is het mooi en waardevol als je als ‘partner van’ zulke mensen hebt in je omgeving. En wat is het geweldig dat we een God hebben die ook alle ruimte geeft aan ons verdriet. Hij zegt niet dat we ‘er nu maar eens overheen moeten zijn’, ‘dat tranen geen zin hebben’ of ‘dat je alleen maar blij mag zijn’. Hij geeft ruimte aan onze gevoelens. Ik las dat vandaag weer eens in één van die Psalmen die jaren geleden zo troostend voor mijzelf waren: Psalm 31.

U ziet mijn ellende, U kent de nood van mijn ziel. (Psalm 31:8b)

Het is de Psalm waarin de woorden: ‘afgedankt als gebroken aardewerk’ indertijd zoveel herkenning opriepen, en die de basis vormden voor de naam van deze stichting. In deze Psalm merk je dat er bij God alle ruimte is om je pijn, wanhoop en gebrokenheid te uiten. Dat je de zekerheid mag hebben dat hij het hoort en ziet. Dat Hij er is – als een Rots, een Toevlucht, een Vesting, een Schuilplaats – én blijft. Vandaag, morgen en elke nieuwe dag die nog komt.

Anita