Skip to content

Samen in de put

Het is niet gemakkelijk om toe te geven dat je partner van een seksverslaafde bent. Dat is waarschijnlijk ook 1 van de redenen waarom vrouwen het vaak moeilijk vinden om zich aan te melden voor een ontmoetingsdag, contactgroep of het forum.
“Nu ik mijn verhaal met jullie gedeeld heb, voelt het pas alsof het écht is; dat ook ik een partner van een seksverslaafde ben” horen we nogals eens van vrouwen na afloop van een ontmoetingsdag.

Die erkenning – dat je partner van een seksverslaafde bent – is voor veel vrouwen dus niet eenvoudig. En tegelijk is het wel heel erg nodig. je kunt immers pas werken aan je problemen als je deze eerst durft te erkennen. En zo is het ook met de pijn en de andere gevoelens en gevolgen die je ervaart door de seksverslaving van je man: je kunt die pas gaan verwerken als je eerst durft te erkennen dat die pijn en die gevolgen er zijn. Niets goedpraten dus, of wegstoppen, bagatelliseren of ontkennen! Maar: toelaten, je ogen ervoor opendoen, en leren om te beseffen dat porno, seksverslaving en ander grensoverschrijdend gedrag, nooit zonder gevolgen is. Niet voor je man, niet voor jullie relatie en gezin, en ook niet voor jou.

Als je dat eenmaal gaat doen, dan zul je merken dat de gevolgen steeds zichtbaarder worden, dat de pijn dieper wordt en dat je soms zelfs het gevoel kunt hebben dat je steeds meer in een diepe put terecht komt. Een put waarvan je misschien nog nauwelijks kunt geloven dat je daar ooit uit gaat komen. Een put van wanhoop, angst, boosheid en verdriet.
Natuurlijk heb je het dan nodig dat je Jezus gaat toelaten in die put. Dat je al die gevoelens gaat overgeven aan Hem, dat je je wonden toont, zodat Hij kan beginnen ze te genezen. Herstel ligt in de eerste plaats bij Hem!
Maar daarnaast is het ook nodig dat jouw man bij jou in de put afdaalt en naast je gaat zitten. Gewoon zitten. Luisteren, begrip tronen, troosten, en er gewoon maar zijn.

Klinkt dat je beangstigend in je oren? Als je een beetje op mij lijkt, waarschijnlijk wel. Ik moest er – eerlijk gezegd – niet aan denken dat mijn man naast mij zou komen in die donkere, wanhopige put. Liever schopte ik hem er onmiddelijk uit bij elke poging die hij deed om af te dalen en toenadering te zoeken. Harde woorden, bitterheid en verwijten voelden zoveel veiliger, dan hem ontvangen daar beneden, mijn hart open te stellen en mijn kwetsbaarheid te laten zien aan degene die mij zo enorm gekwetst had. En toch. Tóch is dát wat nodig is voor je relatie om te herstellen, en voor het vertrouwen om weer te kunnen groeien. Dat jij hem toelaat. Op die bodem van je put. Dat je vertelt van je pijn, van je angsten, van je boosheid. Dat je al die muren van bitterheid, hardheid en ontkenning van je afgooit en laat zien wat daar nu werkelijk onderzit.
Ik deed het. Uiteindelijk. En ik ontdekte dat het genezend werkte. Wij, samen in die put. Pratend, huilend, worstelend, biddend. Het was niet de plek waar we graag en langdurig wilde zijn, maar het was wel de plek waar we samen genezing vonden, waar vertrouwen groeide en intimiteit werd opgebouwd. Samen dóór de pijn heen gaan, helpt om de pijn uiteindelijk ook achter je te kunnen laten.

Heb jij een man die bereid is om bij jou in de put te komen? Schop hem er dan niet uit, maar laat hem toe. Geef je bitterheid, je woede en je hardheid over aan Jezus, en realiseer je dat Hij erbij is, daar in die put. Die wetenschap mag je kracht geven om kwetsbaar te durven zijn. Om eerlijk te zijn over je gevoelens, je diepe pijn en je grote angsten. Om open te vertellen over je verwachtingen en teleurstellingen, de herinneringen te delen en de gevolgen te laten zien. En neem dan de tijd om daar gewoon maar samen een poos te blijven. In die put. In de wetenschap dat dát je gaat helpen om er ook samen weer uit te komen.

Anita

Back To Top